Sommigen kenden alleen de verhalen, anderen interpreteerden het als een metafoor voor eindeloze energie en gekkigheid. Van Lowlands 2012, waar het simpelweg te warm was, tot het gebrek aan ruimte tijdens de diverse uitverkochte shows in de Melkweg, het beruchte fenomeen werd nooit gespot. Daar komt vanavond verandering in. Zodra een dappere ziel de kans ziet om de knieën kennis te laten maken met een plakkerige vloer, bedekt onder een laag zweet en pils, volgen er vanzelf genoeg anderen om de menselijke Pyramide een imposante herintrede te laten maken. Zoiets gebeurt alleen bij Enter Shikari.

Op het moment dat opener Mallory Knox op de bühne staat, lijkt bovenstaand scenario nog ondenkbaar. De songs zijn pakkend, maar enige uitstraling is bij dit Britse vijftal ver te zoeken. Het is hun naamsbekendheid bij het jongere deel van het publiek wat de show van deze budget-U2 overeind houdt.

In tegenstelling tot de generieke show van opener Mallory Knox, is het bij Enter Shikari vanaf de eerste noot raak. Gedreven door nostalgie verandert de Ronda in een mum van tijd in een kolkende massa. De techno synths en metal riffs van Take To The Skies, old-school als ze zijn, bewijzen tien jaar na hun oorspronkelijke release nog steeds ijzersterk te zijn en bovendien onmogelijk om op stil te staan. Dat Enter Shikari met “Torn Apart” de integrale vertolking van hun debuut onderbreekt voor een uitstapje naar het nieuwere The Mindsweep, blijkt een welkom momentje om weer even op adem te komen.

Ook zanger Rou Reynolds heeft, zowel letterlijk als figuurlijk, zijn nostalgie-bril op. Hij, Chris, Rob en Rory laten zien nog steeds dezelfde hyper-energieke puppy’s van tien jaar geleden te zijn, constant stuiterend over het podium en, uiteindelijk, tot aan het balkon. Toch is Rou’s stem wel degelijk veranderd. De screams klinken vanavond aanzienlijk beter dan op het album. Rekening houdend met het feit dat deze tour al twee maanden onderweg is, zijn de zeldzame vocale uitglijertjes hem vergeven.

De aankleding vanavond is beperkt. Waar de band met hun arena-tour door het Verenigd Koninkrijk zich flink heeft uitgesloofd met allerlei beeld- en geluidsinstallaties, krijgt de show in Utrecht alleen een simpele backdrop. De energie van dit viertal biedt voldoende eye-candy, dus een uitgebreide lichtshow is ook helemaal niet nodig. Het geluid is ook van de sublieme kwaliteit die we van TivoliVredenburg gewend zijn, al zijn een stel oordoppen geen overbodige luxe, maar dat kan ook aan Enter Shikari liggen.

Ondanks deze wijziging in aanpak en de loerende mindset van een plotseling tien jaar jongere Rou, is er geen moment waarop dit viertal de indruk wekt “stadion-act-acteert-beginnend-bandje” te spelen. Het publiek denkt daarentegen voor heel even dat het weer 2007 is, met het daarbij horende tien jaar jongere lichaam. Gelukkig maar, want zonder hen zouden die vijf lagen aan mensen nooit op elkaar gestapeld zijn.

Toch komt tijdens “Adieu”, de afsluiter van de reguliere set, plotseling de hamer. Al tien jaar lang is er een speciaal plekje in de harten gereserveerd voor de onvervangbare jongens van Enter Shikari. Het is misschien niet de meest romantische setting, zo onder het zweet van vreemden, maar de realisatie dat Take To The Skies onze collectieve muzieksmaak heeft beïnvloed, of zelfs gevormd, is iets waar we Enter Shikari eeuwig voor dankbaar zijn. Na een stiekem traantje weggepinkt te hebben, luiden “OK, Time for Plan B” en “The Appeal & The Mindsweep II” een laatste euforische moshpit in, met het oog op the day after, waarop met trots traditioneel de blauwe plekken geteld worden.