The Pretty Reckless in TivoliVredenburg
Het is vrijdagavond en het weekend is begonnen. In Utrecht verzamelt een grote groep jongens en meisjes van alle leeftijden zich voor een lekker avondje uit met wat lekkere rockmuziek. In TivoliVredenburg speelt namelijk de Amerikaanse band The Pretty Reckless voor een uitverkochte Ronda-zaal. De band rond frontvrouw en voormalig actrice Taylor Momsen ontstond toen ze nog maar 16 was, maar intussen is het viertal al drie albums en enkele jaren verder. In die afgelopen jaren heeft de band een trouwe fanbase opgebouwd, waardoor de show al vrij snel uitverkocht was. Het kan dan ook niet anders dan een gezellige avond worden.
Om half 8 staat het voorprogramma op het podium, de nieuwe band The Cruel Knives. Met slechts één officieel uitgebracht nummer krijgen de heren de moeilijke taak om het Utrechtse publiek op te warmen. De band speelt een mix tussen moderne rock en old school rock’n’roll, als een soort mannelijke light-versie van The Pretty Reckless zelf met wat langzame Metallica-riffs erdoorheen. De band opent hun set met “The World We Were Sold” – het enige officieel uitgebrachte nummer van de band. Met andere tracks, zoals “Kill The Messenger” en “The Promised Land” probeert de band het publiek op te warmen, maar een echt grote reactie zit er niet in. De vier heren spelen muzikaal gezien zeker niet verkeerd, maar missen de overtuigingskracht. Bij het laatste nummer, “Crawl”, vraagt de band aan het publiek om helemaal uit hun dak te gaan. Hier en daar doen misschien een handjevol fans enthousiast mee. Tegen het einde van het nummer speelt de band nog een riff die wel heel erg veel doet denken aan “Freedom” van Rage Against The Machine, en haalt de gitarist nog wat capriolen uit alsof hij in The Dillinger Escape Plan zit. Het is vermakelijk, maar erg verwarmend nog zeker niet.
Het is alweer bijna drie jaar geleden sinds The Pretty Reckless voor het laatst in Nederland was. Toen stond het viertal in de voormalige Heineken Music Hall in het voorprogramma van Fall Out Boy. Anno 2017 werd het wel eens tijd dat de band terug zou komen, en deze keer met een eigen headline show. Onder luid applaus betreedt de band het podium, terwijl door de speakers geluiden van een orgasme worden afgespeeld. Vanaf de eerste tel dat de band met het nummer “Follow Me Down” de set opent, is het feest. Scheurende gitaren, stevige drums en krachtige vocalen van Taylor Momsen, die in een topvorm lijkt te zijn.
De wat oudere fans van The Pretty Reckless hebben geluk met de keuze van de setlist. Er wordt een erg gebalanceerde mix gespeeld tussen materiaal van elk album. Meteen na “Follow Me Down” gaat de band over naar “Since You’re Gone”, afkomstig van het debuutalbum Light Me Up. Gedurende de avond lijkt het erop alsof het oude materiaal veel bekender is bij het publiek dan materiaal van het nieuwste album Who You Selling For, dat afgelopen oktober werd uitgebracht. Een nummer als “Oh My God”, met zijn snelle drums en groovy riffs, doet het echter ook goed bij het publiek. Achterin de zaal ontstaan zelfs zo nu en dan enkele kleine moshpits.
De band maakt een flashback naar het verleden door de allereerste single “Make Me Wanna Die” en “My Medicine” achter elkaar te spelen. Zonder teveel moeite weten al velen in het publiek de nummers mee te zingen. Maar Taylor Momsen weet het publiek goed te bereiken, en zorgt ervoor dat tegen het einde van “My Medicine” letterlijk de hele zaal de tekst van het nummer kent. Gedurende de hele set houdt de frontvrouw de interactie met het publiek er goed in. Tussen bijna elk nummer maakt de zangeres wel even een praatje, en wel een stuk of tien keer vertelt ze hoe geweldig het Utrechtse publiek is. Fans op de eerste rijen, die al de hele dag hebben staan wachten, krijgen zo nu en dan een hand of high five aangereikt.
De rest van de band kan er ook zeker wat van. In “Sweet Things” worden de hard rock riffs uit de kast getrokken en zorgt de band voor wat beweging in de zaal. Gitarist Ben Phillips laat in zijn gitaarspel de classic rock-kant van zichzelf zien, met wat virtuoos gitaarwerk. Ook neemt de gitarist op meerdere plekken in het nummer de rol van Taylor Momsen over en zingt hij enkele coupletten in het verhaal. Met de titeltracks “Light Me Up” en “Who You Selling For” neemt de band even een stapje terug van al het gitaargeweld. De band brengt het scheurwerk terug met “Living In The Storm”, waarna vervolgens het publiek getrakteerd wordt op een erg uitgebreide versie van “Heaven Knows”. Het publiek wordt vriendelijk verzocht om de rol van het koor te vervullen, en dat verzoek wordt met genoegen vervuld.
Om de set af te sluiten speelt de band nog de hete metal-achtige track “Going To Hell”, en tenslotte de leadsingle van het laatste album “Take Me Down”. Vanzelfsprekend zorgen deze tracks voor een glimlach op de gezichten van het publiek, en het zou gek zijn als er na afloop niet om meer werd gevraagd. De zaal moet enkele minuten vol spanning wachten op de toegift, die uiteindelijk bestaat uit “Fucked Up World” van Going To Hell. Halverwege het nummer verlaat de hele band, op drummer Jamie Perkins na, het podium. De schijnwerpers staan nu op hem gericht, terwijl hij in zijn eentje eventjes laat zien wat hij in huis heeft. Na een flinke drumsolo, vol met dubbele bas, zet de drummer een backing track op vol DJ-scratches en The Chemical Brothers-samples. Compleet onverwacht, en toch ook een beetje verwarrend. Alsof het de gewoonste zaak ter wereld is, speelt de drummer gewoon mee – waarna de band weer terug het podium op komt en de rest van “Fucked Up World” afmaakt, alsof er niks gebeurd is. Erg interessant, maar ook wel erg vermakend. Aan het einde van het nummer bedankt de frontvrouw nog minstens tien keer het Utrechtse publiek en onder luid applaus verlaat de band weer het Nederlandse podium. Nu maar hopen dat het geen drie jaar duurt voordat de band er weer op zal staan.
Zojuist speelde The Pretty Reckless in een uitverkochte TivoliVredenburg! pic.twitter.com/77fGkXFZh6
— DutchScene (@DutchScene) 27 January 2017
Beveiligde verbinding