Het was februari 2004 toen mijn jongste broertje een Nintendo Game Cube voor zijn verjaardag kreeg. Deze console kwam gepaard met het snowboard spel SSX3, een game wat een permanente stempel op mijn muzieksmaak heeft achtergelaten. Yellowcard’s “Way Away” maakte onderdeel uit van deze fenomenale soundtrack en dit nummer heeft er op diens beurt weer voor gezorgd dat ik, samen met velen anderen in het midden van de zeroes, het hele album Ocean Avenue van achter naar voren mee kan zingen. Maar de koek is op. Nog één avondje nostalgische gevoelens ophalen en dan is het een permanent vaarwel aan Yellowcard.

First Things First. Het is aan het Britse drietal Kenneths om de avond af te trappen. Dit gebeurt met een flinke dosis energie en old-school punkrock. Niet alleen de snelle tracks van Aicha, Lewis en Joshua zijn overduidelijk geïnspireerd door Ramones en Anti-Flag, maar ook hun uitstraling. Het is voor het publiek nog wat vroeg, maar de frontman springt zonder blikken of blozen met gitaar en al het publiek in en doet er alles aan om de aanwezigen net zo energiek als de band te krijgen. Tevergeefs.

Normandie gaat dit een stuk beter af. De muziek van dit Zweedse collectief is klaar voor de stadiums en het grote publiek. Dit blijkt wederzijds. De stadium rock met metalcore invloeden van het vijftal het net zoveel gemeen met Bring Me The Horizon als met U2 wat zich manifesteert in een soort There For Tomorrow met wat screams en heel veel backing-tracks. Met dergelijk bombast en stiekem toch hele aanstekelijke liedjes wordt Normandie met open armen door de concertgangers ontvangen.

De bezoekers vallen grotendeels in dezelfde categorie als uw trouwe recensent: nostalgie gedreven twintigers. Des te sterk is het openingssalvo van Ryan Key en de zijnen. De oudjes “Believe”, “Lights and Sounds” en “Way Away” volgen elkaar in een rap tempo op, resulterend in een constante flow van energie in de voorste helft van de zaal en bescheiden mee-knikkers in de achterste helft. Het is hierdoor echter ook duidelijk te merken dat zo songs van When You’re Though Thinking, Say Yes en later een stuk minder aanslaan.

Maar ook als frontman Key toegeeft te weten dat er gemengde gevoelens over “Lift a Sail” heersen, blijft wederzijds respect de boventoon voeren. Het is per slot van rekening de afscheidstour van de band, wat betekent dat het gespeelde nieuwe materiaal en de licht emotionele speeches tussen de nummers niet per definitie voor de bezoekers zijn, maar ervoor moeten zorgen dat Yellowcard op waardige en zo soepel mogelijke manier vaarwel kan zeggen. Daarbij passeren vrijwel alle favoriete meezingers vanavond de revue, waardoor ook het publiek tevreden afscheid kan nemen.

Er kan veilig geconcludeerd worden dat de heren van Yellowcard weten dat ze al een aantal jaren op nostalgie meedraaien. Begrijpelijk dus, dat ze na twintig jaar de handdoek in de ring besluiten te gooien. Na vanavond een laatste keer met alle hitjes van weleer meegezongen te hebben, blijkt dat zowel de band, als de fans er grotendeels vrede mee hebben dat Yellowcard vanaf 2017 niet meer bestaat. Toch zal ik, zodra ik weer bij m’n ouders over de vloer kom, het stof van die oude Game Cube af slaan om de kennismaking met de band die zo voor veel van ons zo cruciaal is geweest te kunnen herbeleven.