Kaiser Chiefs in De Oosterpoort

Met het zesde studioalbum Stay Together op zak stonden de mannen van Kaiser Chiefs gisteravond in de Oosterpoort. Onlangs bracht de band de meer pop georiënteerde single “Parachute” uit. Het is dan ook de vraag of het nieuwe werk aansluit bij het verleden van de band.

In het voorprogramma staat deze avond de Belgische rockband The Sore Losers. Met drie albums en grote optredens op Pukkelpop en Rock Werchter achter de rug is het viertal eigenlijk al geen onbekende meer. Goed in het gehoor liggende garagerock met bluesy invloeden is wat ze maken. Gooi daaroverheen nog wat southernrock invloeden en country en het geheel is compleet. De heren spelen deze avond een lekkere set en ook het publiek laat enthousiast van zich horen. De solo’s en breakdowns van Cedric Maes zorgen voor een echte blues vibe. Ook het onderlinge samenspel is sterk en energiek. De strak drummende Di Turi is een genot om naar te kijken en zanger Jan Straetemans laat horen over een prima strot te beschikken.

Daarna is het tijd voor de Britse mannen van Kaiser Chiefs. Het podium is ondertussen omgetoverd tot een waar kleuren spektakel wat goed past bij het nieuwe album van de band. Het doet denken aan een snoepwinkel wat overeenkomt met de mierzoete poppy sound van Stay Together. Op zich zit die muziek prima in elkaar, maar het staat in schril contrast met het stevigere indie werk van bijvoorbeeld Employment. De invloeden van acts als Pet Shop Boys en New Order klinken behoorlijk door in de nieuwe tracks. Dat dit even wennen is voor de fans van het eerste uur mag dan ook geen verassing zijn. Ook het hoge feestgehalte, in de eerder zo geroemde live shows, is minder geworden. De muziek is namelijk een stuk meer timide geworden. Er wordt deze avond afgetrapt met “We Stay Together” waar het synthesizer werk de overhand heeft. Daarbij lijkt de normaal zo energieke zanger Ricky Wilson ook wat zoekende te zijn. Verder komen van de nieuwe plaat onder andere “Hole In My Soul”, “Press Rewind” en “Good Clean Fun” voorbij.

De nummers op de setlist deze avond schieten er met een noodvaart doorheen. Er is weinig tijd voor contact met het publiek waardoor het allemaal wat routinematig overkomt en dat is jammer. Normaliter is Wilson de man die iedere plek in een concertzaal gebruikt om het publiek in extase te krijgen. Vanavond blijft hij veilig in het midden van het podium. Verder staan de overige bandleden er wat apathisch bij en er is weinig sprake van onderling speelplezier. Ook is er weinig ruimte voor muzikale vrijheid wat zorgt voor een eentonig gebeuren. Het zijn dan ook de oudere knallers die het goed doen bij het publiek. Met “Everyday I Love You Less And Less”, “Ruby” en “I Predict A Riot” hebben ze uitermate catchy rocksongs in huis. Afsluiter “Oh My God” zorgt met een kleine mosh pit nog voor een beetje reuring, maar veel is het niet.

De conclusie is dat het nieuwe werk niet zo goed aansluit. Daarmee blijkt, na vanavond, dat het erg lastig is om een aanhoudende spanningsboog te creëren. Wanneer de frontman het dan ook nog eens laat om de tent af te breken blijft er weinig over ondanks het stabiele spel. Het zijn dan toch de hits waardoor de band er nog net mee weg komt. Het is echter de vraag of de nieuw ingeslagen weg de juiste is.