Zaterdag 16 juli is de dag dat er veel grote internationale namen optreden in de hoofdstad van ons landje. We hebben het dan niet alleen over Beyoncé, maar ook over de progressieve metal bands Between The Buried And Me en Protest The Hero, die vandaag de laatste show van hun Europese co-headline tour spelen. Twee uitgebreide sets van een dik uur met de Nederlandse band Mary Fields in het voorprogramma. De Oude Zaal van de Melkweg in Amsterdam wordt vanavond een paradijs voor de prog metal fan.

De Utrechtse jongens van Mary Fields mogen de avond openen. Met “Kim Jong Was Ill” openen ze hun set vol chaotische hardcore. Terwijl de heren compleet uit hun dak gaan, zijn er in het publiek nog wat verwarde blikken te vinden, maar snel raakt het Amsterdamse publiek onder de indruk. Mary Fields speelt vandaag de eerste show zonder toetsenist Chris Greevink, die eerder deze week de band verliet, maar ook is het de eerste show waarbij wat nieuw materiaal wordt gespeeld. De band gaat helemaal los en zowel frontman Moss Lieveld als bassist Beau Ringeling zijn regelmatig op andere plekken dan het podium te vinden. Met “Cutting-Edge Cars Are Like Electric Razors” sluit de band hun te korte set af. Aan het einde van het nummer neemt de gitarist de pianopartij over, neemt de zanger de gitaarpartij over en klimmen enkele fans op het podium om de vocalen mee te schreeuwen, wat samen zorgt voor een luide en chaotische afsluiting van een luide, chaotische set. Mary Fields is mogelijk een van de meest interessante Nederlandse bands die we op dit moment hebben.

Even later is het tijd voor de eerste headliner op deze co-headline show, Protest The Hero. De Canadese progressieve metal veteranen gaan al jarenlang mee in het vak, en aan ervaring valt er niks te ontbreken. De band trapt hun set meteen af met “Bloodmeat” en “Sequoia Throne” van Fortress en overal in de zaal waar er meegezongen kan worden, wordt er meegezongen. Tussen de nummers door neemt de band rustig de tijd voor een praatje met het publiek, en al gauw zien we de komische kant van de band. Frontman Rody Walker neemt ruim de tijd om uitgebreid uit te leggen hoe hij momenteel ernstige diarree heeft, waardoor ze soms wat extra tijd moeten nemen. Tijdens de nummers laten de bands ook met hun stijlvolle danspasjes hun komische kanten zien.

Materiaal van elk album komt voorbij, om zowel de nieuwe als de oudere fans te vermaken, maar vooral de nummers van het laatste album Volition, zoals “Clarity” lijken erg populair bij het publiek. Tijdens nummers als “C’est La Vie” en “No Stars Over Bethlehem” laten de gitaristen zien welke technische skills ze allemaal in hun pocket hebben en tijdens “Nautical” laat het publiek zien welke mosh skills ze bezitten. De set wordt afgesloten door de nummers “Limb From Limb”, waarbij Between The Buried And Me-crew member Andy de keyboardsolo speelt, die helaas compleet onhoorbaar is, en het nummer “Mist”, een eerbetoon aan hun thuisbasis Canada. Het publiek gaat nog een laatste keer tekeer en de band geeft aan dat ze “misschien nog wel een keer” terugkomen om te spelen in Utrecht. Hoe dan ook, Protest The Hero heeft gezorgd voor een ontzettend professionele maar toch soepele set, met veel interessante muziek en verhalen. En dat gelukkig allemaal zonder een ongepland toiletbezoekje.

Iets voor 10 uur is het tijd voor de tweede hoofdact, de progressieve grootmeesters Between The Buried And Me uit North Carolina. Met het nieuwste album Coma Ecliptic op zak hebben de heren weer genoeg episch materiaal om Amsterdam te vermaken. De set wordt meteen met een mysterieuze sfeer geopend door “The Coma Machine”, afkomstig van het album. Een groot minpunt, wat de hele set aanwezig is, is dat de microfoon van frontman Tommy Rogers gedurende de hele set ontzettend zacht staat, waardoor er bijna niets van zijn zang te verstaan is. Mogelijk is dit een van de redenen dat er minder meegezongen wordt in de zaal. Gelukkig draait Between The Buried And Me niet alleen om zang, maar zijn de instrumentale passages één van de sterkste punten van de band. De meest complexe, technische, melodische en chaotische momenten komen voorbij, die allemaal strak in de hand worden gehouden door drummer Blake Richardson. Net als Protest The Hero zorgt ook Between The Buried And Me ervoor dat fans van alle tijden vermaakt worden met de setlist, zoals met bijvoorbeeld “Informal Gluttony” van het legendarisch album Colors en enkele nummers van The Parallax II: Future Sequence.

Met het nummer “The Ectopic Stroll” zorgt de band voor een episch progressief metal dansfeestje met de uiterst dansbare grooves, waarbij muziekstijlen keer op keer afgewisseld worden. De lange nummers wisselen continu tussen keiharde death metal, jazz, ragtime en nog veel meer originele stijlen. Frontman Tommy Rogers en bassist Dan Briggs hebben in hun keyboards veel meer geluiden zitten dan alleen standaard piano en synthesizers – de meest bizarre sounds komen voorbij. Ook fanfavorieten “Telos” en “Selkies: The Endless Obsession” komen voorbij, waarbij de hardere stukken zorgen voor relatief grote pits en de clean gitaarsolo’s zorgen voor gevoelige momenten. De lange avond vol progressieve en technische riffjes wordt afgesloten door het epische “White Walls”, waarbij het publiek voor het eerst hoorbaar meeschreeuwt. De vele blast beats en stevige gitaarpartijen zorgen zelfs op het late tijdstip nog voor veel activiteit in de zaal, en na een laatste uitgebreide solo is het tijd om afscheid te moeten nemen van Between The Buried And Me. Fans van Between The Buried And Me weten gelukkig wanneer ze de band de volgende keer weer kunnen zien, want op 10 maart 2017 staan ze samen met The Devin Townsend Project weer op het podium van de Melkweg.

Fotogalerij