Dropkick Murphys in De Oosterpoort

Gisteravond stond er een memorabele show op het programma in De Oosterpoort te Groningen. De 20 year anniversary tour van Dropkick Murphys streek neer in het hoge noorden met een zwaar uitverkocht huis als gevolg.

Om de zaal op te warmen staat de uit Eindhoven afkomstige band Discipline op het podium. Echter is het opvallend dat er op dit moment weinig te vinden is over deze band. Wellicht heeft het te maken met een rumoerige periode in 2010. De band is toen een tijd uit elkaar geweest en kwam in 2012 terug met Merijn Verhees als nieuwe zanger. Discipline maakt een combinatie van Oi! en hardcore wat voornamelijk bekend is onder skinheads, punkers en hooligans. De welbekende shout-alongs komen ook deze avond voorbij. Waar de band verder voor staat is eigenlijk ook niet zo van belang deze avond. De muziek spreekt het publiek in ieder geval aan en her en der ontstaat al een kleine pit. Wanneer de heren nog een laatste nummer willen spelen wordt dat helaas drastisch verstoord. Ze zijn één minuut over hun speeltijd heen en de organisatie is wel erg stipt deze avond, want van een afsluitende song komt het niet. Dan merk je toch dat er een grote band op het affiche staat deze avond wat samen gaat met een strakke regie. Jammer, want het was de heren gegund om nog een laatste track uit de speakers te jagen.

Na een behoorlijke om bouw periode is het daadwerkelijk tijd voor de mannen uit Massachusetts. Afkomstig uit een Iers-katholieke arbeidersbuurt begonnen ze in 1995 in een kelder van een kapperszaak de eerste noten te spelen. Een mix van Ierse folk, punk en hardcore is wat de heren een heel eind heeft gebracht. Ondertussen alweer 20 jaar een band met basgitarist en zanger Ken Casey als enig origineel lid. In 1997 werd het eerste album Do or Die gereleased en met Blackout brak de band helemaal door. Genoeg over het verleden en terug naar het heden. De eerste noten worden gespeeld van  “Johny, I Hardly Knew Ya” waarna het doek valt als de volledige band invalt. Een mooi geheel om de show mee te openen.

Met een  zeven koppige band valt er als bezoeker veel te zien. Met zanger Al Barr als blikvanger komt de band energiek over. De karakteristieke vocalen van Casey vallen ook goed in de smaak. De vele folk invloeden worden live sterk vertolkt door middel van een doedelzak, accordeon, banjo en de tinwhistle. Het tempo ligt hoog tijdens de show en zorgt voor een dansend geheel in de zaal waarbij in het midden natuurlijk een grote moshpit los barst. Met tracks als: “Out Of Our Heads”, “Prisoners Song”, “Sunday Hardcore Matinee” en “Famous For Nothing” is de sfeer opper best te noemen. Met de Rodgers & Hammerstein cover van “You’ll Never Walk Alone” is de zaal helemaal omgetoverd tot een meezingende en feestende massa.

De reguliere set wordt afgesloten met de bekende tonen uit de misdaadfilm The Departed. “I’m Shipping Up To Boston” is natuurlijk een track waarin alles zit wat Dropkick Murhpys groot heeft gemaakt. Na een korte pauze wordt er afgetrapt met een geweldige meezinger. “The Boys Are Back” doet de pauze direct vergeten waarna iedereen weer vrolijk verder gaat met waar het mee bezig was. Een groot feest is het deze avond in De Oosterpoort. Van jong tot oud, iedereen geniet met volle teugen van het folk geweld. De band sluit helaas af met een wat minder nummer. De “Having a Party” cover van Sam Cooke heeft de juiste titel, maar het voornamelijk akoestische nummer doet ietwat afbreuk aan deze avond. Misschien om te voorkomen dat het publiek vol adrenaline huiswaarts keert? Wat maakt het ook uit, want Dropkick Murphys mag zonder problemen nog eens twintig jaar door.