In het Verenigd Koninkrijk denken ze anders over hun muziekscene dan dat we hier in Nederland doen. De hardcore- en metalcorescene is relatief gezien daar springlevend. Op onze radiokanalen is het heftigste wat je hoort waarschijnlijk het laatste album van Bring Me The Horizon, terwijl je bij de Britse BBC niet raar op hoeft te kijken als je zomaar Architects of Beartooth langs hoort komen. Veel alternatieve Britse bands zorgen hiervoor door keer op keer kwaliteit neer te zetten, die daar door de lokale bevolking hard gesupport wordt. Een van die bands die de afgelopen jaren erg veel ontwikkeld is, is Polar uit Guildford. Iets meer dan twee jaar na hun tweede studio-album Shadowed By Vultures brengt de band alweer de derde plaat No Cure No Saviour uit, een agressieve plaat vol gigantische hooks.

Het album begint met een van de heftigere tracks, “Blood For Blood”. Polar vuurt het album meteen af met een mix van zware drumfills en gitaren, voordat frontman Adam Woodford de eerste breakdown van de plaat al schreeuwend inleidt. “Blood For Blood” is in zijn eentje al een goede representatie van wat de rest van het album inhoudt, met aanzienlijk meer melodische zang, brutere screams en zoals altijd ijzersterke gitaarriffs. Een van de singles van het album, “Until The Light”, laat ook meer van de melodische kant van de band zien. Hierin worden de zware breakdowns vervangen door enorm meezingbare refreinen. De track “Tidal Waves And Hurricanes” die hierop volgt, is dan weer een goed voorbeeld van hoe hard de band kan gaan. Qua stijl heeft de band in dit nummer veel weg van andere hardcore/metalcore bands zoals While She Sleeps en The Ghost Inside. Het hele nummer lang bombardeert Polar de luisteraar met zware riffs, die vergezeld worden door een catchy, meezingbaar maar ook zeker ontzettend heavy refrein.

Hoewel de band veel vooruit gaat, verandert en evolueert, blijft er veel van de oude stijl van de band te horen op deze nieuwe plaat. Zo heeft de band het nummer “Destroy”, afkomstig van hun EP Inspire Create Destroy, in een nieuw jasje gedaan, en hebben ze een headbang-gegarandeerde hardcore track opgenomen samen met Comeback Kid-frontman Andrew Neufeld, getiteld “Deus Ex Machina”. De toon van de tracks is erg duister, maar nog steeds erg toegankelijk.

De band heeft ook voor rust gezorgd te midden van al het chaotische werk. De tracks “No Cure”, “Cold Dark Nothing” en tot een zeker niveau de albumafsluiter “No Saviour” geven de luisteraar even ruimte om te ademen. In “No Cure” horen we enkele clean gitaarriffjes over een beat, met op de achtergrond een ontroerend geluidsfragment van een dakloze man die de band vertelt hoe hij wacht op de dag dat hij niet meer ademt. Deze instrumentale track vormt een perfecte overgang naar de intensiteit van “Deus Ex Machina”. De albumafsluiter “No Saviour” rondt het album op gelijke wijze af. De track is grotendeels instrumentaal met in het midden enkele zinnen die teruggrijpen op de thema’s van het album.

Beoordeling: 8,5

No Cure No Saviour is een product dat enorm representatief is voor de Britse hardcore scene. Met veel teksten over hoop, licht en duisternis die samenhangen met duistere en lichte instrumentalen wordt een krachtig totaalplaatje neergezet. Een plaat als No Cure No Saviour geeft hoop voor de toekomst van metalcore.

Releasedatum: 6 mei 2016
Label: Prosthetic Records
Verkrijgbaar via: Impericon, Bigcartel, bol.com, iTunes