In de Verenigde Staten zijn tourende festivals al decennialang niet meer weg te denken uit de muziekscene, maar hier in Europa moeten we het meestal toch doen met de afzonderlijke jaarlijkse festivals. Bij de merchandiseleverancier Impericon dachten ze er toch anders over. Neem tien bands vanuit alle hoeken binnen het genre metalcore, stop ze in een paar bussen, en laat ze overal in Europa optreden. Ook de Melkweg in Amsterdam mag op de eerste dag van mei proeven van het Impericon Festival.

De Australische jongens van Hellions mogen het podium om half 3 openen, wat voor de gemiddelde metalcorefan aanvoelt als 9 uur ’s ochtends. De zaal is dan misschien nog niet erg gevuld, maar de band speelt vol energie hun mix van metal en punk met hier en daar een invloed vanuit hip hop. Al groovend doet de band er alles aan om meteen vanaf het begin het dak er al af te spelen, en dat doen ze zeker niet verkeerd. De energie van de band wordt goed opgepikt. Tijdens de set speelt de band ergens een nieuw nummertje maar het hoogtepunt van de set is toch de gelijknamige track “Hellions”.

Het Amerikaanse viertal onder de naam Hundredth mag erop volgen. De melodische hardcore van de band valt meer in het straatje van bands als Counterparts en The Ghost Inside dan van de rest van de line-up van vandaag, maar de band weet zich goed uit de voeten te werken. De band speelt een mix bestaande uit materiaal van hun album Free, dat vorig jaar uit kwam, en een dosis oudere nummertjes, waaronder natuurlijk “Free Mind / Open Spirit”. Ook Hundredth lijkt geen moeite te hebben met het vroege tijdstip, want vol energie springt frontman Chadwick Johnson alle kanten op.

Ik kwam voor het eerst in aanraking met de Duitse jongens van Eskimo Callboy toen ze hun album We Are The Mess uitbrachten, en na al die jaren roept de band nog steeds veel verwarring op. Na een uitgebreide soundcheck betreedt de band onder luid applaus het podium, waar ze meteen een bombardement van electronica en breakdowns afvuren. De muziek van de band springt alle kanten op en kan van een bubblegum pop refrein meteen overspringen naar een rap- of deathcoresectie. De crazy boys van Eskimo Callboy worden opvallend goed ontvangen door het publiek, waar veel pits ontstaan en veel mee wordt geklapt en gesprongen.

Chelsea Grin uit Salt Lake City mag het stokje overnemen. De Amerikaanse deathcore band is al enkele jaren een beruchte naam binnen het genre, en staat bekend om de enorm agressieve mosh pits en de extreem zware breakdowns. Met sub-bassen die de hele zaal doen laten trillen, laten de heren horen wat ze allemaal in huis hebben. Het is alweer een tijdje dat de band met nieuw materiaal naar buiten kwam, dus de Chelsea Grin-fans in de zaal hebben geen enkele moeite met het meebrullen van alle teksten.

Een enorme verandering vindt plaats in de zaal zodra Chelsea Grin het podium afstapt en plaats maakt voor de Amerikaanse jongens van Blessthefall. In vergelijking speelt Blessthefall veel lichter materiaal dan de voorgaande band, maar de setlist van de band lijkt afgestemd te zijn op het aanwezige publiek. Frontman Beau Bokan weet het publiek naar zijn hand te krijgen en zoekt de fans voorin de zaal graag op. De catchy refreins van vooral het oudere materiaal wordt luidkeels meegezongen. Nummers van het laatste album To Those Left Behind lijken voor sommigen in de zaal echter nog onbekend, maar dat weerhoudt het publiek niet om mee te springen en te moshen. Helaas voor de band is de zaal, vanwege het tijdstip en het lichtere genre, niet compleet gevuld, want aan de kwaliteiten van de band ligt het zeker niet.

Van de post-hardcore/metalcore van Blessthefall gaan we weer terug naar deathcore, als we de ouwe rotten van Despised Icon mogen verwelkomen in de Melkweg. De grondleggers van de huidige deathcorescene zijn er een paar jaartjes tussenuit geweest, maar ze zijn weer terug sterker dan ooit. De twee zangers in de band, Steve Marois en Alex Erian, zijn door jaren van ervaring goed op elkaar afgesteld en weten zonder moeite de gevaarlijkste pits op te roepen. De klassieke tracks, zoals “Day Of Mourning” en “In The Arms Of Perdition” mogen ook zeker niet ontbreken.

De Britse heren van Bury Tomorrow lijken tegen enkele problemen aan te lopen bij het soundchecken, waardoor ze uiteindelijk hun set een stuk moeten inkorten tot slechts vijf nummers. De vijf nummers die de band speelt slaan daarentegen wel in als een bom. Frontman Daniel Winter-Bates en gitarist/zanger Jason Cameron verzorgen de vocalen en samen met de rest van de band zorgen ze voor een eenheid, waar het publiek, dat langzamerhand weer binnenstroomt, van kan genieten. Met het nieuwe album Earthbound en wat oudere tracks, zoals “Lionheart” en “Man On Fire” op zak, weet de band toch heel even de zaal te vermaken. Het publiek vraagt uiteindelijk nog om meer, maar dat kan de band helaas niet geven.

De Australische technische metalcore band Northlane mag vervolgens plaatsnemen op het podium in de Melkweg. De band, die voor ons inmiddels geen onbekende meer is, betreedt onder mysterieuze zwarte schmink en halve gezichtsmaskers het podium, waar ze meteen met de oude track “Dispossession” de zaal laten schudden. Binnen een paar seconden zijn de eerste pits weer terug en worden de teksten luidkeels meegeschreeuwd. De band, onder leiding van Marcus Bridge, is in topconditie en speelt naast de bekende tracks ook het nieuwe nummer “Hologram” (zonder In Hearts Wake, natuurlijk). Tijdens “Quantum Flux” probeert gitarist Josh Smith zelfs al stagedivend te spelen, maar stagediven lijkt al de hele dag bij niemand te slagen. Hoe dan ook, Northlane stelt nooit teleur.

Voordat de controversiële nu-metal/deathcore band Emmure het podium betreedt, zien we een wisseling bij het publiek. Velen vinden het wel mooi geweest en pakken de jassen alvast, anderen komen nu pas de Melkweg binnen om nog van Emmure en/of Hatebreed te genieten. De band van Frankie Palmeri verloor eind vorig jaar nog al zijn leden, maar de zanger heeft meteen enkele muzikanten bijeen verzameld voor de nieuwe, nog agressievere, versie van Emmure. Met “Bring A Gun Into School” opent de band het podium met een knal, en de pits die vervolgens ontstaan zijn een teken dat Emmure nog steeds leeft bij de fanbase.

Helaas voor ons eindigt de dag hier al, aangezien we Hatebreed moeten missen als we met het openbaar vervoer thuis willen komen. Met een dag vol hoogtepunten is er gelukkig veel om naar terug te kijken. Hopelijk mogen we volgend jaar weer het Impericon Festival, met een compleet nieuwe, frisse line-up ontvangen. Was je erbij? Laat ons weten wat jouw hoogtepunt van de dag was.