Ongeveer een jaartje geleden maakte de Amerikaanse rock band PVRIS hun debuutoptreden op Nederlandse bodem. Waar de band toen nog een grote hype was, hebben de heren en dame een jaartje extra ervaring onder hun knie erbij gekregen. Na dit jaartje touren op onder andere de hele Vans Warped Tour in Amerika en nog met bands als Bring Me The Horizon door Europa (inclusief een show in Tilburg afgelopen november), is het op deze zonnige lentedag weer tijd voor een headline-show in de Amsterdamse Melkweg. Tevens de eerste show van de nieuwe Europese tour. En de aanhang is groot. Weken van tevoren wist de band de Oude Zaal van de Melkweg uit te verkopen.

De avond wordt geopend door de Britse band BONES. Een driekoppig setje met twee sterke power-vrouwen die de aandacht van het hele publiek opeisen. Met scheurende gitaren en stevige basdreunen zetten ze al gauw hun stempel neer: Bones houdt van power. Veel power. Het Londense trio bombardeert het publiek met een mix van rock, blues, elektronica en nog veel meer – en het publiek houdt er enorm van. Hoe langer de set doorgaat, hoe meer er wordt geheadbangd. Naast een stevige muzikale basis maakt de zangeres ook gebruik van stevige teksten, waarbij ze in nummers als “FAT” en “Girls Can’t Play Guitar” de maatschappij bekritiseert over respectievelijk schoonheidsstandaarden en seksisme in de muziekindustrie. Gelukkig bezitten ze zeker de skills om in het laatst benoemde nummer het tegendeel te bewijzen. Een half uurtje lijkt voor nu te kort, maar de band zal ongetwijfeld nog voor veel oproer zorgen.

Vervolgens is het dan tijd voor de headliner, de jongelingen van PVRIS (uitgesproken als “Paris”, voor degenen die het nog niet wisten). Met het album White Noise al een tijdje op zak, dat iedereen ondertussen van voor tot achteren kent, heeft de band de zaal weer vol gekregen. Albumopener “Smoke” is dan ook de perfecte manier om de set te openen, terwijl frontvrouw Lynn Gunn en haar consorten het podium betreden. Hoewel de zang van de frontvrouw in het begin niet overal even zuiver was – aan haar gebaren te zien was er iets mis met haar in-ear monitors – zet Lynn meteen vanaf de eerste minuut een energieke show neer.

Bandleden Brian MacDonald, Alex Babinski en tourdrummer Justin Nace mogen ook zeker niet ontbreken bij deze show. De multi-instrumentalisten switchen continue tussen synthesizers en hun gitaren, om steeds weer een unieke sound, passend bij de nummers neer te zetten. Van de energieke “St. Patrick”, waarbij in de hele zaal de voeten van de vloer gaan, tot de rustige “akoestische” versie van “Ghosts”. Ook speelt de band voor het eerst in Nederland een ouder nummer, namelijk “Only Love”, afkomstig van de EP die White Noise vooraf ging. Alle nummers, inclusief deze oudere track, worden van voor tot achter door het publiek meegezongen.

Tijdens het nummer “Holy” wil de frontvrouw experimenteren met de zaal om te kijken hoe het concert eruit zou zien als iedereen zijn mobiele telefoons weg zou leggen. Vooral bij populaire bands als PVRIS komt het namelijk steeds vaker voor dat de live-beleving wordt verdoezeld door de grote hoeveelheid mobiele telefoons die door de hele zaal te zien zijn, of mensen die door te filmen het concert grotendeels door hun scherm zien. Het lijkt de zangeres bijna helemaal te lukken. Hier en daar vervangt ze een enkele zin uit de tekst van het nummer door iets in de trend van “I can still see your phone”. Dat het experiment (bijna) helemaal slaagt zorgt in ieder geval ervoor dat de band zichtbaar geniet van hun optreden voor het wilde Amsterdamse publiek.

Het eerste gedeelte van de set wordt afgesloten door een emotionele uitvoering van “Eyelids” en de energieke “Let Them In”. In de zeldzame uitvoering van dit laatste nummer schreeuwt de frontvrouw (en het publiek) bijna de longen uit haar lijf en staat de zaal ook weer meteen te springen. Vervolgens bestaat hun toegift uit het nieuwste nummer “You And I”, afkomstig van de deluxe versie van het album, en de PVRIS-klassieker “My House”. Het nieuwe nummer “You And I” wordt door het publiek goed opgepikt. Een grote hoeveelheid fans (bijna de hele zaal) houdt gedurende het hele nummer papieren sterretjes de lucht in, tot genot van de band. Dat het nummer ook live goed tot zijn recht komt, is zeker te merken in het refrein van het nummer, dat door iedereen – of je het nummer al kende of niet – meteen meegezongen kan worden. “My House” als setafsluiter zorgt ervoor dat de band letterlijk alle nummers van het album White Noise hebben gespeeld.

Er gaat een tijd komen dat PVRIS meer is dan alleen dit. De band heeft in iets meer dan anderhalf jaar tijd al aan de hele wereld kunnen laten zien wat ze allemaal in huis hebben, en daarbij zijn ze nog een van de meest veelbelovende bands die deze planeet kent. Ooit heeft de band nog veel meer albums achter hun naam staan. Ooit hoeft de band niet meer Bring Me The Horizon te supporten om grote zalen vol te krijgen. Ooit verkoopt PVRIS zelf arena’s uit. En als dat zover is, dan kun je zeggen dat je er vanaf het begin bij was.

Fotogalerij