DeWolff in Vera

Afgelopen donderdag stond het uit Limburg afkomstige trio DeWolff  op de planken in het hoge noorden. De heren brachten afgelopen maand alweer hun zesde studio album, ROUG-GA-ROUX, uit.

In de uitverkochte Vera Club is het aan het Deense Go Go Berlin om de zaal op te warmen. Direct valt op dat bassist Emil Rothmann er niet top fit op staat. Gehuld in een enorme brace houdt hij zijn gebroken sleutelbeen op de juiste plaats. Desalniettemin staat hij zijn mannetje en hoeft de band geen shows te cancelen. Naast een eigen show in de Q-Factory in Amsterdam staat het vijftal als support op het programma tijdens drie shows met DeWolff.

Overigens is Go Go Berlin geen onbekende meer voor Nederland. Eerder stonden ze al in het voorprogramma ven Kensington en maakten ze hun opwachting tijdens Eurosonic Noorderslag. Met de albums New Gold en Electric Lives hebben ze laten zien lekkere dansbare beat rock te maken met invloeden uit de jaren 60 en 70. De soepele frontman Christian Vium overtuigt met zijn herkenbare vocale rauwe randje. Met tracks als “Raise Your Head”, “Electric Lives” en “Kids” laat de band horen het niveau van een voorprogramma al lang te zijn ontgroeid.

Even later is het aan het sympathieke DeWolff om het publiek in extase te brengen. Sinds 2007 brengt het trio psychedelische bleusrock ten gehore. De gebroeders van de Poel en Robin Piso timmeren dus al een mooi tijdje aan de weg. Dat dit niet onverdienstelijk gebeurd staat als een paal boven water. Met zes albums op zak, tournees door heel Europa en een eigen platenlabel genaamd Electrosaurus Records gaat het de heren lekker voor de wind. Gehuld in kleding uit de eind jaren 60 trapt de band hun set af met “Black Cat Woman”.

Dat het hier om rasmuzikanten gaat van het zuiverste soort is duidelijk. Zanger en gitarist Pablo werkt zijn riffs weg zonder enige moeite. Daarnaast komt zijn high pitched stem lekker uit de verf deze avond. Meng dit met het herkenbare Hammond geluid van Robin en er staat een prima basis. Wanneer drummer Luka dan ook nog het geheel richting werkelijk ieder gewenst ritme slaat in welke maatsoort dan ook is het helemaal compleet. Voor de liefhebber van dit genre en de virtuositeit staat een geniale avond niets in de weg.

Daarentegen moet wel gezegd worden dat de band bij tijden de nummers wel erg lang aan het uitmelken is. Hierdoor zal de aandacht bij de neutrale kijker toch wat minder worden.  Het is knap wat de heren doen, maar soms iets meer in de essentie van het nummer blijven kan ervoor zorgen dat men zich niet verliest in de hoeveelheid noten. Tijdens “Lucid” en “What’s the Measure of a Man” komt Hans Sulmann de band versterken op zijn baritonsaxofoon wat zorgt voor een prettige toevoeging aan de sound. Tijdens laatst genoemde nummer houden de lichten ermee op. Juist dan komt de instrumentale beheersing tot een hoogtepunt. Want of het nou licht of donker is , ze weten hun instrumenten blind te bespelen. Het licht van de mobieltjes van het publiek zorgt voor een mooi effect.

Nummers als “Stand Up Tall”, “Medicine” en “Easey Money” worden gespeeld. Nadat de techniek het licht weer heeft hersteld besluit de band met “Love Dimension” en “Don’t You Go Up the Sky”. DeWolff is een top band als het gaat om muzikaliteit en speelplezier. Daarnaast staan ze natuurlijk bekend om het doordraven binnen hun eigen nummers, wat ze met verve doen overigens. Wie meer liefhebber is van het liedje zelf was met Go Go Berlin wellicht beter af deze avond.