MuteMath in de Melkweg

Het is ongeloofwaardig dat Europese populariteit van MuteMath klein is gebleven. Zeker lopen er aan deze kant van de Atlantische oceaan genoeg mensen rond die de vier uit New Orleans een markt kunnen bieden. Het publiek heeft negen jaar en drie albums op de terugkeer van Paul Meany en co moeten wachten, waardoor de band de grote zaal heeft uit weten te verkopen, maar wat de achterliggende gedachte van de heren is moet vanavond nog blijken.

Opener vanavond is Fairchild. Alhoewel de band normaal gesproken opereert als zestal, staat er vanavond slechts een trio op het podium. Een griepepidemie wordt als verklaring gegeven. Het gevolg van de afwezigheid is een aangename, ontspannen versie van de band. De songs worden semi-akoestisch opgevoerd met als enige indicator van ritme een beat uit het keyboard. Niet alleen zijn de dromerige indie-folk songs van de formatie fijn om naar te luisteren, ook de toewijding en omgang met de situatie is bewonderenswaardig.

Hoofd act Mutemath betreedt op charismatische wijze het podium. Dit charisma wordt gedurende de avond door de hele band vastgehouden. Elk lid doet dit op geheel eigen wijze: zanger Paul Meany dankzij de vriendelijke uitstraling, gitarist/ toetsenist Todd Gummerman door het meer introverte voorkomen en Roy Mitchell-Cárdenas door de overtuiging waarmee hij zowel de (bas-)gitaar, toetsen en in een enkel geval ook drums voor zijn rekening neemt. De ware eyecatcher van de avond is drummer Darren King, die niet alleen vol overgave, energie en lichte agressie te werk gaat, maar ook een adembenemende techniek en creativiteit laat zien, zowel in de fills, als in de aan sound pad verbonden handschoenen die gedragen worden door bezoekers, en bespeeld worden door middel van high-fives.

Zelfs de beperkte bekendheid van de groep doet niet onder voor het gegeven dat het laatste concert wat MuteMath gaf in Nederland, plaats vond op 23 februari 2007. Bovendien heeft de band met Vitals een uitstekende vierde plaat op zak. Verspreid over de albums vinden we al dan niet instrumentale pakkende indie-rock songs die ook vanavond live uitstekend tot hun recht komen, al lijken de verschillende uitgebreide versies net even wat te lang. Dit past echter prima bij het publiek. De bezoekers waarderen de kunst, maar echt los gaat het niet verder dan de eerste drie rijen.

Het meest opmerkelijk aan MuteMath is dat de creativiteit hoogtij viert. Van de drumset in de vorm van high-fives, via zanger Paul op een luchtkussen wat wordt gedragen op de handen van het publiek, naar de grote muzikaliteit van de leden van dit viertal. Toch is het niet het enthousiasme van de band, maar de bescheidenheid die aanslaat. Hiermee trakteert MuteMath een bomvolle zaal mee-knikkers op een fascinerende avond vol muzikale verbazing onder het motto kwaliteit over kwantiteit.