In een tijd dat er veel politieke onrust is, waarin mensen helaas moeten vrezen voor hun leven als ze naar een concert gaan, komen uit de Verenigde Staten enkele heren die alsnog proberen men alle zorgen te laten vergeten. Met een avond gevuld met een flinke bak herrie en veel politiek zwaar geladen zijn op deze dinsdagavond de heren van Stray From The Path in de kelder van de Eindhovense Dynamo. Als je ooit op een avond gehoorbescherming nodig had, dan is het deze.

Om half 8 is het podium nog leeg. De eerste band van de avond, Dead Harts, komt tien minuten te laat met al hun gear nog snel het podium opgestormd. In een gesprek horen we de band zeggen dat ze twaalf uur onderweg zijn geweest om van Frankrijk naar Nederland te komen. Afgepeigerd gaan de Britten alsnog hard tekeer in hun verkorte set vol chaos. De sound van de band doet lichtelijk denken aan Every Time I Die, alleen dan nog harder, viezer, chaotischer en extremer. Vocalist Matthew Baxendale besteedt de hele set op de vloer vlak voor het podium, waar hij meerdere malen het publiek bedankt voor het komen, als hij niet de longen uit zijn lijf schreeuwt bij nummers als “Suicide Cocktail”. Hoewel de energie er aan alle kanten vanaf spat, merk je toch dat het bij de band niet helemaal fijn loopt. De frustratie en vermoeidheid is te voelen. De band legt uit dat hun dag een ware nachtmerrie was, voordat ze de set afsluiten met een nieuw nummer en “Concrete Walls”.

Daarna is het tijd voor de stevige metalcore-achtige hardcore van Polar. Het Britse vijftal barst van de energie zodra ze hun set openen met “First Breath” en “Blood Lines”. Frontman Adam Woodford neemt met gemak de controle over het publiek, dat met vreugde de teksten meezingt. Het geluid van de band klinkt ontzettend goed, en dat valt te merken aan het publiek. Veel moshpits, meezing- en headbangmomenten zijn terug te vinden. De frontman betrekt regelmatig de fans erbij door bijvoorbeeld de microfoon voor te houden. Gedurende het hele nummer “Black Days”, gaat de zanger met zijn microfoon midden in de zaal staan. De waanzinnig goede set wordt afgesloten met het nummer “H.E.L.L.”, waarbij op het einde nog een wall of death ontstaat die tot het einde van de kelder gepleten wordt. De band staat na afloop klaar om veel high fives te ontvangen van hun oude en nieuw verkregen fans, voor deze geweldige set. Een werkelijk top optreden.

Voordat Stray From The Path hun dosis lawaai en frustraties uit, is het eerst tijd voor iets anders. Een organisator van Dynamo stapt het podium op om respect te vragen voor degenen die afgelopen vrijdag zijn overleden tijdens het concert van Eagles of Death Metal in Parijs. Na een minuutje doodse stilte, start Stray From The Path hun set met de “The New Gods”, de albumopener van hun nieuwste album Subliminal Criminals. Meteen verandert de kelder in een grote moshpit, waarbij enkele crowdsurfers en stagedivers niet ontbreken. Dat de band van hun nieuwe album houdt, valt te merken als de drie nummers die volgen in de set stuk voor stuk in dezelfde volgorde zijn als op de plaat. Het publiek lijkt gelukkig van het nieuwe materiaal te houden. Vooral de single “Outbreak” wordt luidkeels meegeschreeuwd. Pas als frontman Drew York de eerste woorden van “Scissor Hands” schreeuwt, krijgen we ouder materiaal te horen.

Door de combinatie van rap met metal-riffs en politiek zwaar beladen teksten, wordt de band vaak vergeleken met Rage Against The Machine. Bij bijvoorbeeld de aankondiging van het nummer “D.I.E.P.I.G.” legt de frontman uit dat het geschreven is als reactie op bands en bandleden (specifiek Front Porch Step en Ian Watkins van Lostprophets) die misbruik maken van hun macht om met minderjarige meisjes naar bed te gaan. De vocalen snijden keihard door de luide en groovy instrumentatie heen. Bij het oudere nummer “Damien”, vraagt de frontman om een circle pit om de paal achterin de zaal, wat wonderbaarlijk genoeg lukt. Bij het nummer “Black Friday” heeft gitarist Tom Williams problemen met zijn gitaar, die halverwege het eerste couplet uitvalt. De band legt het nummer even stil zodat de gitarist zijn gear kan fixen, terwijl de frontman de gelegenheid heeft zijn bedankjes te uiten naar iedereen die gekomen is – met nadruk op twee fans die de hele wereld rondreizen voor de band – en iedereen die meehelpt aan de tour. Zodra de band het nummer opnieuw instart is er heel even enkele seconden verwarring, maar daarna knalt de band weer. Tenslotte sluit de band, veel sneller dan het publiek waarschijnlijk zou willen, af met het nummer “Badge And A Bullet”. Een laatste grote moshpit. Een laatste keer meeschreeuwen over de onrecht. Een laatste keer stagediven, en dan zit het er alweer op. De gevraagde toegift krijgen we helaas niet, maar toch was het zeker een uitstekende avond.

Fotogalerij