Het blijft indrukwekkend hoe hard het Finse Satellite Stories aan hun carrière werkt. Met een gemiddelde van 14 maanden tussen de albums en het drukke tourschema gunnen de jongens zich nog net aan twee weken vrij rond de feestdagen. Toch houdt het viertal energie over om te kunnen dansen op gitaarmuziek.

Het Nederlandse kwartet The Brahms opent de avond. Qua sound rijdt de band in de slipstream van Kensington, met net even een hoger dansgehalte. Dat dit aanslaat was niet alleen te merken aan het enthousiasme van zanger David Westmeijer, maar ook aan het publiek. Er is niet veel volk, maar dat wat er is, staat ook achter in het kleine Patronaat Café mee te knikken.

De aftrap van Satellite Stories verloopt wat stroef. Op de meest recente plaat Vagabonds is de band verder verwijderd van hun reputatie als de Finse Two Door Cinema Club, dankzij de grotere rol voor elektronica. Dit laat zich op het podium vertalen naar een heldere sound, maar zanger Esa Mankinen die niet weet wat hij met zijn handen moet doen nu hij geen gitaar vast hoeft te houden. Enfin, zodra de gitaar weer in handen van de frontman komt is het oprecht gezellig. Daarbij is het geluid ook kraakhelder als de tweede gitaar in het spel komt.

Tussen de albums door heeft de band zich flink verbeterd. Waar bij vorige optredens de chemie tussen het publiek en de act nog wel eens ontbrak, zijn de jongens dit keer niet bang meer om zich naar de zaal toe te richten. Zelfs de verlegen ogende gitarist Marko Heikkinen zoekt nu contact met het publiek. De bezoekers maken hier goed gebruik van. Het bescheiden mee knikken verandert in enthousiast, maar bescheiden gedans.

Het avondje dansen op gitaarmuziek is kleiner dan de hardwerkende jongens verdienden, maar passend bij het daadwerkelijke formaat van de bandjes. Des te vermakelijk is het hoe betrokken er met het Haarlemse Patronaat Café omgegaan wordt. Satellite Stories heeft niet alleen stappen vooruit gemaakt op muzikaal gebied, maar heeft ook de kwaliteit van optreden flink verbeterd.