Een klein jaartje geleden maakten we voor het eerst kennis met de “nieuwe” Northlane, toen de Australische metalcore band in het voorprogramma stond van Parkway Drive in de 013. Nu, twee daagjes voor Halloween, is de band terug voor een eigen headlineshow in de Utrechtse Tivoli de Helling. Op het programma staan maar liefst vier bands van verschillende subgenres binnen de metal, die vanuit de verste uithoeken van de hele wereld naar Nederland zijn gereisd voor deze haast uitverkochte gig.

De avond wordt geopend door Hellions, die net als Northlane zelf afkomstig zijn uit Sydney, Australië. Het vijftal maakt een stevige mix van punk en metal, maar houdt de sfeer wel luchtig. De band lijkt in ieder geval wel van een klein feestje te houden. De energieke, opzwepende maar vooral stevige muziek komt echter niet helemaal tot zijn recht in de mix. De zware gitaren en lage bastonen klinken troebel door de speakers waardoor het geluid in de zaal soms een rommeltje is. Ook klinken niet alle backing vocals even krachtig en furieus. Maar zowel het publiek als de band lijkt er geen problemen mee te hebben, want de fans in de zaal laten van zich horen en de band reageert er sterk op. Het laatste nummer, de gelijknamige track “Hellions”, is een echt partynummer en de band krijgt de zaal aan het springen en de pits open. Zeker geen verkeerde band om in de gaten te blijven houden.

Na Hellions volgt een potje brute deathcore. De heren van The Acacia Strain winden er geen doekjes om, hun muziek is twee dingen: hard en agressief. Frontman Vincent Bennett brult over de vele breakdowns en death metal riffs terwijl de beukende moshpits steeds groter worden. Ondanks hun brute, apatische uitstraling weet de band toch wel echt contact te maken met het publiek. Als het geen speech is waarin de frontman zijn levensopvattingen deelt (“I don’t fucking care about anything except this band and playing in front of you”) dan is het wel een van de vele interacties die de band met het publiek houdt, met een gastverschijning van een fan uit de zaal die door de frontman het podium op wordt gehaald. Met hun heftige set, bestaande uit materiaal afkomstig van hun hele carrière, warmt The Acacia Strain het publiek wel eventjes op.

In een avond die gevuld lijkt te zijn door duisternis is daar Volumes, volledig gekleed in het wit. De band doet het deze avond met een vocalist minder en met een vervangende drummer vanwege verschillende redenen. De djent gaat nog steeds even hard. Het viertal knalt de set in met “91367”, gevuld met veel polyritmes en complexe en technische metalcore. De band maakt een interessante afwisseling van brute grunts en kraakheldere clean vocals. Vooral het nummer “Vahle”, gespeeld als eerbetoon aan een overleden vriend, maakt een sterkte indruk, met het catchy refrein dat door de zaal meezongen wordt. Zanger Gus Farias is overal in de zaal te vinden; staat hij niet middenin het publiek, dan klimt hij wel op de versterkers. Tijdens de setafsluiter “Wormholes” krijgen de heren uit Los Angeles de voetjes van de vloer in de hele zaal.

Zo rond 10 uur is het dan eindelijk tijd voor de hoofdact van de avond, de Australische Northlane. Iets meer dan een jaar geleden hebben ze hun oude vocalist vervangen door de jonge en frisse Marcus Bridge. Dit jaar kwam het album Node uit, waarin een lichte verandering in de sound van de band al te horen was. Met Marcus in het team lijkt Northlane het meer clean te willen houden. Ook met een goede reden, want de clean gezongen vocalen van de frontman hebben een fijne sound. De band opent hun set met het nummer “Obelisk”, afkomstig van hun nieuwe plaat, waarin zowel de clean gezongen als de krachtige screams te horen zijn. Helaas zijn de vocalen gedurende de hele set niet optimaal te horen. Naast de aanwezigheid van de frontman, die toch wel een beetje de eyecatcher is, is ook zeker de rest van de band niet te vergeten. De ritmesectie, bestaande uit drummer Nic Pettersen en bassist Alex Milovic, speelt alle complexe ritmes ontzettend strak.

De setlist van de Australische band bestaat voornamelijk uit nieuw materiaal, maar af en toe een nummertje van Singularity kan er wel bij. Het nummer “Quantum Flux”, dat de band middenin de set speelt is een inkoppertje bij het publiek. Terwijl de rookeffecten voor grote gordijnen zorgen bij de intensere momenten in de set, schreeuwt het publiek de bekende woorden terug naar de band. Dat Marcus Bridge een goede vervanger is voor oud-vocalist Adrian Fitipaldes bewijst hij in deze track, net als in nummers als “Scarab” en “Dream Awake”. Om de set af te sluiten speelt de band nog een extra oud nummertje: de track “Dispossession”, van het debuutalbum van de band. De harde breakdowns en djentriffs zorgen voor veel actie in de pit, die het al de hele avond non-stop volhoudt. Na een korte pauze komt de band terug voor nog een toegift, bestaande uit onder andere een speciale uitvoering van het nummer “Weightless”. Een rustig nummertje waarin de band op zowel vocaal als instrumentaal gebied in een rustige setting kan laten horen wat hun capaciteiten zijn. Vooral de strakke clean zang springt er weer uit. Na afloop vraagt de zanger nog om een circle pit om de energie in de zaal weer terug te krijgen, voordat de set definitief afgesloten wordt met “Masquerade”. Hellions-frontman Dre Faivre staat de band bij om de gastvocalen van Drew York te verzorgen. De avond vol heftige muziek wordt zo met een heftig hoogtepunt afgesloten.

Fotogalerij