Jera On Air 2015

Na de intensieve set van Defeater op de main stage staat de volgende band in de Rockhand Stage klaar om de grond te laten trillen. De stevige Rage Against The Machine-geïnspireerde hardcore van Stray From The Path zorgt in ieder geval vanaf de eerste minuut voor grote, harde slam pits in de tent. Met hun nieuwste single “Outbreak” wordt de set geopend. Frontman Drew York spuugt de brutale teksten uit terwijl de rest van de band sterke, groovende riffs speelt. Nummers van verschillende albums komen voorbij, zoals “Damien” en “Black Friday” en de band propt zelfs nog een ander nummer van hun nieuwe, aankomende album Subliminal Criminals in de set. Tijdens het laatste nummer van de set, “Badge & A Bullet” stapt de frontman van het podium af om de microfoon aan het publiek te overhandigen, die op de energieke ritmes luid reageert. Hard begint de band en hard sluiten ze af.

Later op de avond mogen ook de heren van Millencolin laten zien wat ze in huis hebben. Het viertal uit Zweden maakt over het algemeen korte, maar krachtige punk-nummers die vooral in de skate-wereld populair zijn. Met inmiddels acht studioalbums op zak weet de band een zeer gevarieerde setlist neer te zetten. De nummers volgen elkaar in razendsnel tempo op en op muzikaal gebied is alles tot in de puntjes toe verzorgd. De zang klinkt uiterst zuiver en ook de andere bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld. Hoogtepunten van de set zijn het nieuwe nummer ‘’Bring Me Home’’ en afsluiter ‘’No Cigar’’, dat vooral bekend is van de game Tony Hawk Pro Skater 2.

Voor velen breekt het hoogtepunt van het tweedaagse festival aan zodra de Britse band Enter Shikari het podium betreedt. De main stage staat volgebouwd met stellages die voor een spetterende lichtshow moeten zorgen. Vanaf het moment dat de intro van “The Appeal & The Mindsweep I” afgespeeld wordt dreunen de bastonen door de hele tent heen. Frontman Rou Reynolds stapt het podium op en bedolven onder de vele lichtbundels spreekt hij de tekst van de intro voor zich uit voordat het nummer explodeert. De zanger pakt vervolgens zijn microfoonstandaard vast en werpt hem over het podium, iets wat ergens ver weg een herinnering oproept naar de performance van letlive. op Jera On Air 2014. De chaotische muziek wordt met behulp van de elektronische achtergronden in bedwang gehouden. De chaos blijft de hele show als de band hun grote knallers als “Destablise” en “Sorry, You’re Not A Winner” speelt. Grote pits en vele crowdsurfers mogen dan natuurlijk niet ontbreken en zelfs bassist Chris Batten besluit tijdens “Sorry, You’re Not A Winner” een tochtje over de handen van het publiek te maken. De drum & bass/dubstep/trance kant van Enter Shikari komt aan bod met onder andere de mash-up van “The Last Garrison” en “Juggernauts” en de remix van “Mothership”, waarbij de band zelf hun dansmoves laten zien. Tussen enkele nummers door spreekt de band het publiek aan met hun humoristische stage banter.

Naast humoristische en heftige momenten is er ook in het midden een klein puntje van schoonheid. Tussen alle chaos in pakt Rou Reynolds zijn trompet om de interlude van The Mindsweep  te spelen. Het momentje rust blijft na als een van de hoogtepuntjes van de set. Maar natuurlijk afsluiter “Anaesthetist” is het moment wat bij de meesten als memorabel hoogtepunt achterblijft. Met de laatste track van de set maakt de band er voor de laatste keer een feestje van. De politiek zwaarbeladen tekst wordt door het publiek terug geschreeuwd en de breakdown die het nummer afsluit staat garant voor een grote reactie vanuit de hele zaal. Enter Shikari bewijst met deze stevige set waarom ze door velen bekroond worden als beste live band ooit.

Last but not least: All Time Low. Toen de organisatie bekend maakte dat de vier heren uit Baltimore het festival af zouden sluiten, stuitte men op behoorlijk wat kritiek. Was Enter Shikari niet een betere afsluiter geweest? Bij aanvang blijkt deze twijfel niet geheel onterecht. De tent is een stuk leger in vergelijking met een uur geleden tijdens de show van Enter Shikari. Het viertal is echter gekomen om een feestje te maken – en dat doen ze ook. Voor de gelegenheid is de setlist na jarenlang dezelfde elementen te hebben bevat nu een klein stukje afgewisseld. De band begint met het nummer ‘’Satellite’’, afkomstig van het nieuwe album Future Hearts, waarvan ook ‘’Runaways’’, ‘’Kids In The Dark’’ en ‘’Something’s Gotta Give’’ ten gehore van worden gebracht. De band lijkt bij de nieuwe nummers vooral van de backing track afhankelijk te zijn, die ook nog eens niet helemaal lekker lijkt te lopen – iets wat niet nodig zou moeten zijn. Gelukkig wordt ook het wat oudere materiaal niet overgeslagen. Nummers als ‘’Lost In Stereo’’ en ‘’Weightless’’ doen het nog altijd goed onder het jonge publiek. Meegegeven moet worden dat de band er alles aan doet om het publiek het zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Tussendoor is veel tijd voor praatjes en grappen, zoals we van All Time Low gewend zijn. Aan het einde van de set wordt ruimte gemaakt voor een korte cover van het nummer ‘’American Idiot’’ van Green Day, waarna het geheel bijna traditioneel wordt afgesloten door ‘’Dear Maria Count Me In’’. Of All Time Low vanavond de terechte afsluiter was? Daar zullen de meningen ongetwijfeld over verdeeld zijn.

Check de laatste pagina voor alle foto’s.