Op 4 juni is het Patronaat het decor van een avond vol knallende gitaren en pompende drums. Yellowcard komt namelijk met hun vrienden Zebrahead een avond in Haarlem spelen. In een zaal die door een toch enigszins tegenvallende kaartverkoop voor maar tweederde was gevuld, trapte Zebrahead de avond om kwart over acht af.

De Amerikanen uit Californië trapten meteen energiek af met het nummer “Rescue Me”. Het is duidelijk te zien dat ze naast hun muziek ook bekend staan als een stel party-machers. Met een eigen barman op het podium, die ze tijdens en tussen de nummers door bijschenkt en bijvult, is de toon snel gezet. Het publiek kon zich goed vinden in de snelle en energieke performance, en het duurde dan ook niet lang voordat er een grote pit ontstond midden in de zaal. Toen halverwege de set het nummer “Hello Tomorrow” werd ingezet, werd duidelijk hoe groot de dosis ervaring is bij de zebrahoofden. Er waren wat technische problemen bij de drummer terwijl het nummer al was ingezet. Uiteindelijk bleven ze doorspelen en wisten ze het nummer op te rekken door een vraag en antwoord spel met het publiek te spelen. Een solide avond vol punkrock volgde. Met oude klassiekers als “Mental Health”, “Falling Apart” en “Anthem” en nieuwere nummers als “Call Your Friends” en “Sirens” hadden ze een mooi uitgebalanceerde set, waar menig Zebrahead fan van kon smullen. Misschien wel het enige smetje van de avond, is het ontbreken van de tijdloze klassieker “Playmate Of The Year”. Maar als dat alles is, dan kunnen we terugkijken op een sterke set. Wacht even, set? Noem het maar gerust een groot feest!

Om 21:45 was het dan eindelijk zo ver. Yellowcard, de band waar de meeste mensen toch wel voor kwamen, trapte af. Het indrukwekkende begin met het nummer “Convocation”, met alleen violist Sean Mackin op het podium, zorgde bij menigeen voor kippenvel op de armen. Toen het nummer naadloos aansloot op “Transmission Home” was het hek van de dam. Alle registers werden opengegooid, met een waanzinnige lichtshow en rammende gitaren tot gevolg; Yellowcard was begonnen. Een positieve twist aan het geheel was de piano die in het midden van het podium stond, waar zanger Ryan Key tussendoor op speelde. Geen samples, maar puur spel.

Na de eerste drie nummers werd het tijd voor een tripje langs memory lane. Met nummers als “Lights And Sounds” en “Only One” lieten ze zien dat ze nog steeds het vleugje poppunk bezitten wat op de laatste plaat nauwelijks meer te horen is.

Yellowcard toonde aan een hoge dosis ervaring te bezitten, met een waanzinnig strakke show. Bij Zebrahead had niemand de moeite om de voetjes van de vloer te gooien, bij Yellowcard was het niet minder. Tijdens “Make Me So” voelde je de grond meeveren op het ritme van de song, om te zien hoe het gehele publiek opspringt en blijft gaan.

Na nog wat kleine uitstapjes naar vroegere tijden, sloot Yellowcard de set af met “California” waarbij frontman Ryan Key alleen met de piano achterbleef op het podium. Hier kwam echter wel naar voren dat Ryan echt een gitarist is en geen pianist, wat helaas her en der te merken was.

Natuurlijk was dit niet het einde; de rockers uit Californië hadden nog een toegift in de vorm van “Way Away” en, vanzelfsprekend, “Ocean Avenue” van de gelijknamige plaat. Nog eenmaal kwamen de voetjes van de vloer en hoorde je iedereen luidkeels meezingen met de bekende teksten. Een mooie afsluiter van een mooie avond, waar ervaring en feest de boventoon voerde, en beide bands een sterke en hebben neergezet.