De regen die valt op de ochtend van donderdag 28 mei lijkt alleen maar een voorspelling van wat er die avond in de Utrechtse zaal Tivoli de Helling zal plaatsvinden. De Amerikaanse post-hardcore groep La Dispute, bekend van hun passievolle teksten en hun krachtige maar melodische muziek, heeft de Utrechtse zaal weten uit te verkopen. Punk fans vanuit heel Nederland, en daarbuiten, zijn afgereisd om het derde Nederlandse optreden van de band ooit mee te maken. De kleine locatie biedt de perfecte intieme sfeer toepasselijk voor de show.

Een uur nadat de deuren open zijn gegaan is het dan eindelijk tijd voor de support act van vanavond, Two Inch Astronaut. Het drietal loopt in stilte het podium op, grijpt de instrumenten en begint te spelen. Opmerkelijk maar treurig is het hoe het lijkt alsof niemand in de zaal eerder van het jazz/blues rock-achtige trio gehoord heeft. Hier en daar knikken enkele hoofdjes mee, maar over het algemeen lijken er maar weinig geïnteresseerd in de muziek van de Amerikaanse heren. Hoewel ze hun instrumenten zeker niet verkeerd spelen, zijn hun nummers simpelweg niet interessant genoeg. In vergelijking met support acts waar La Dispute eerder mee opgetreden heeft, zoals Defeater, Touché Amoré of Make Do And Mend, is Two Inch Astronaut nogal een tegenvaller.

Aan de andere kant betekent het dan wel dat iedereen in de uitverkochte Tivoli gekomen is voor het hoofdprogramma van vanavond, de Amerikaanse poëtische post-hardcoremeesters van La Dispute. Het vijftal wordt in tegenstelling tot het voorprogramma met een warm onthaal het podium op verwelkomd, terwijl ze de set aftrappen met hun zeven minuten durende magnum opus “King Park”. Het hele publiek komt in beweging terwijl de verhalen die frontman Jordan Dreyer vertelt nog harder terug worden geschreeuwd. Tijdens sommige momenten in het nummer wordt de frontman zelfs overschaduwd door het luide publiek. Tegen het einde van “King Park” bouwt de spanning in de zaal zich op totdat de hele zaal uitbarst in de fameuze climax van het nummer.

Het lijkt dan onmogelijk om na zo’n hoogtepunt nog een hele set te spelen, maar de band volgt “King Park” snel op met de nummers “First Reactions After Falling Though The Ice” en “The Most Beautiful Bitter Fruit”. Hoewel deze nummers iets minder bekend zijn bij het publiek, weet de band ze nog steeds vol passie uit te voeren. Maar zodra de band de hardere secties van de nummers speelt, valt het op dat de zang van Jordan Dreyer – misschien wel het hoofdelement van La Dispute – niet goed te horen is, vooral op plekken waar het publiek niet alle teksten kent, waardoor de betekenisvolle teksten onverstaanbaar zijn. Bij rustigere nummers, zoals “Woman (In Mirror)”, zijn er dan gelukkig ook geen problemen met het verstaan van de tekst.

De band maakt in hun setlist een mooie balans tussen de rustige en intieme nummers en de luide, intensieve momenten. Tussen deze nummers in maakt frontman Jordan Dreyer tijd voor praatjes met het publiek. Zo vertelt hij verhalen over hun reis, hun thuisstad, en dat er een beetje Nederlands bloed in La Dispute zit. (Ergens in de set vraagt hij het publiek of het echt een Nederlandse traditie is dat we allemaal onze vuilnis onder de gootsteen/het aanrecht bewaren. Laat alsjeblieft in een reactie hieronder weten of dit echt zo is, want ik ben zelf heel benieuwd nu.)

De set bestaat voornamelijk uit nummers van hun laatste twee albums, Rooms Of The House en Wildlife, met de bekendere en minder bekende tracks van beide platen. Van de emotionele maar intense uitvoering van poëtische nummers als “a Letter” naar de wat luidere, meer punk-beïnvloede nummers zoals de chaotische “Harder Harmonies” en de betekenisvolle “Stay Happy There”. Ter afsluiting van de set spelen de heren nog de tegenhanger van “Woman (In Mirror)”, de even melodische “Woman (Reading)” en vervolgens nog “Hudsonville, MI 1956”. Vooral bij deze laatste track merken we dat het actieve publiek nog even aanwezig is als bij het begin van de show. Stagedivers mochten deze avond niet ontbreken. De set van elf nummers lijkt voorbijgevlogen als de band het podium na “Hudsonville, MI 1956” verlaat, maar neemt geen afscheid zonder ons van een toegift te voorzien. En wat voor een toegift. De band besluit het publiek nog te trakteren op een uitvoering van het epische twaalf minuten durende nummer “The Last Lost Continent”, afkomstig van het debuutalbum van de band. De fans in het publiek maken zich duidelijk hoorbaar als Jordan Dreyer het lange verhaal eruit schreeuwt. Het nummer vol gemoedswisselingen en instrumentale passages varieert van intense momenten tot haast complete rust waarbij je een speld in het publiek zou kunnen horen vallen. De lange showafsluiter weerspiegelt de dynamiek van het hele concert. Van de stiltes tot het luid meeschreeuwbare einde. Geen moment in de show was niet intens.