Fiction Plane in Simplon

Met het nieuw album Mondo Lumina op zak bracht afgelopen zaterdag Fiction Plane een bezoek aan de Groningse club Simplon. Een uitverkocht huis maakte deze speciale avond compleet. Het was namelijk de afsluiting van de Europese tour ter promotie van het vijfde studio album.

Net als de tijdens andere data van de tour staat het Haagse Atlantic Attraction in het voorprogramma. Voor een aardig gevulde zaal mogen de vier heren hun materiaal ten gehore gaan brengen. De elektronische indie rock wordt door Kevin de Haas aangestuurd en doet denken aan bands als The Boxer Rebellion en Foals. De mix van het geluid is helaas een behoorlijke brij waardoor de afzonderlijke partijen lastig te volgen zijn. Het kwartet doet zeker hun best, maar het kan niet iedereen bekoren vanavond. Desalniettemin is de zaal redelijk warm gedraaid voor de hoofdact van de avond.

Het is aan de mannen van Fiction Plane om de avond om te toveren tot een waardig slot van de tour. Afgelopen februari kwam het nieuwe album van de band uit en een clubtour kon dan ook niet uitblijven. De nieuwe sound neigt meer naar de radiovriendelijke kant, daar waar op voorganger Sparks een scherper en krachtiger geluid werd neergezet. Ondertussen bestaat de band alweer tien jaar en is het alweer zeven jaar geleden dat de dijk van een hit “Two Sisters” werd uitgebracht. Mede daardoor stond de band op grote festivals als Pinkpop. Onder aanvoering van zanger en bassist Joe Sumner wordt de set gestart met “Where Do We Go From Here”. Wat direct opvalt is de enorme muzikaliteit van de band. Vanaf de eerste noot staat er een ingespeelde rock band op de bühne en spat de routine, in positieve zin, er vanaf.

In het begin van de set wordt voornamelijk het nieuwe werk gespeeld. De band wordt bijgestaan door een extra gitarist, genaamd Okke Punt, die zorgt voor een voller geluid op zowel instrumentaal als zang vlak. Daarnaast komen op deze manier ook alle partijen op het album live uit de verf. Ondanks dat de nieuwe plaat een meer poppy karakter heeft komen de nummers overtuigend over. “Flesh And Bone”, “Listen” en “Real Life” passeren de revue. Later in de set komt er ook ouder werk aan de orde. Natuurlijk wordt “Two Sisters” gespeeld, maar ook “Drink” en “Two Sparks”

Altijd wordt het weer genoemd, maar we kunnen er gewoonweg niet omheen. Joe Sumner lijkt door de jaren heen steeds meer op zijn vader Sting. De lange haren zijn niet meer en daardoor lijkt hij niet alleen vocaal, maar ook op het gebied van uiterlijk gigantisch veel op hem. Gelukkig staat hij ook muzikaal zijn mannetje en zet hij met zijn energieke performance zijn band overtuigend neer als frontman. Samen met de akelig strak drummende Pete Wilhoit staat de ritme sectie als een flatgebouw. Overigens mag ook gitarist Seton Daunt niet vergeten worden. Hij zorgt met zijn aanstekelijke en vette riffs voor net dat beetje extra waardoor een band blijft hangen. Met een rij pedalen die bij NASA niet zouden misstaan voor het in contact komen met aliens haalt Daunt alles uit de kast. Ondanks de diversiteit in sounds zorgt hij voor de juiste balans en wordt het nergens teveel.

Na deze avond is het wederom duidelijk dat Fiction Plane op eigen benen kan staan en daarbij zeker niet de bekendheid van de frontman zijn vader nodig heeft. Fiction Plane kwam, zag en overwon de uitverkochte Simplon. Met de aanstekelijke poprock songs werd de hele zaal in beweging gebracht. Het is duidelijk te horen en te zien dat de band al heel wat kilometers heeft gemaakt. Ondanks dat is het gelukkig geen routine klusje geworden. Men komt juist enthousiast en fris over en daarnaast spat de enorme muzikaliteit er van alle kanten vanaf. De kans is dan ook aanwezig dat de band op menig festival zal staan dit jaar. Iets wat overigens compleet terecht is.