Marilyn Manson – The Pale Emperor
Volgens de zanger zelf zou The Pale Emperor het beste Marilyn Manson album zijn sinds Holy Wood uit 2000. De zelfverzekerde artiest zet met deze uitspraak een hoge standaard voor zichzelf. Het album met de tracks “Godeatgod”, “Dispoasable Teens” en “The Nobodies” is namelijk één van de betere werken van ’the pale emperor’ (de nieuwste bijnaam van Brian Warner, zoals Manson eigenlijk heet). Of de voormalig Schock-rocker dezelfde kracht na vijftien jaar nog heeft, zal bewezen moeten worden.
De plaat trapt af met een sterk ritme. “Killing Strangers” bevat met dit stevige stompen, in combinatie met de duistere gitaren en, in de refreinen, zware piano’s ook sterke instrumentale lagen. Het album van vijftien jaar terug bevat vergelijkbare ritmes. De recht-toe-recht-aan drumpartij, echoënde gitaren en stompende baslijnen in de de opener van deze nieuwe plaat kunnen Holy Wood dus nog prima bij houden. Qua gelaagdheid gaat het nieuwe album het oudere werk toch echt voorbij. Dit horen we verder ook in “Third Day Of a Seven Day Binge”. In “Odds of Even” heeft Manson zowaar één van zijn beste tracks van de afgelopen jaren gevonden.
De stijl op het nieuwe album bevat een combinatie van de duistere rock die we van Manson gewend zijn, maar ook een flinke dosis bluesrock. Zo bevat “Deep Six” bijvoorbeeld een heerlijk hoog tempo en scheurende gitaren. “The Devil Beneath My Feet” en “Cupid Carries a Gun” bestaan daarentegn uit blues-achtige gitaarelementen. De perfecte samenvatting van het album vindt men in “The Mephistopheles of Los Angeles”. Dit is namelijk een track met sterke ritmes, blueselementen en pakkenende gitaar-riffs.
Het is allang bekend dat Warner niet de beste zanger is. Het klinkt zelfs alsof de zang van ’the pale emperor’ er in de laatste jaren op achteruit is gegaan. Dit idee krijgt men vooral bij de track “Warship My Wreck”. Waar Manson echter in uitblinkt, is zijn stemgebruiken om een sfeer te zetten, zij het bijna altijd een lugubere sfeer. Het typerende stemgeluid geeft op de meeste tracks, met “The Birds of Hell Awaiting” en “Slave Only Dream to Be King” als positieve uitschieters, het venijnige en ietwat creepy gevoel dat we van de zanger gewend zijn.
Beoordeling: 7.5
Het is een gedurfde zet, het vergelijken met vorige albums. In vijftien jaar kan er veel gebeuren. De stijl van The Pale Emperor komt in grote lijnen wel overeen met die van Holy Wood, maar toch is het een totaal ander album. Dit komt doordat Manson niet opzettelijk de plaat uit 2000 voorbij wilde. Het gebeurde gewoon. De typische stem was er, de zware drums en baslijnen stompten door en blues en rock gitaren werden er omheen gebouwd. Het gevolg is dat het resultaat makkelijk kan tippen aan het oudere werk. Maar ook als we het oudere werk buiten beschouwing laten, is The Pale Emperor een fantastische plaat.
Releasedatum: 20 januari 2015
Label: Hell, etc. Records
Verkrijgbaar via: iTunes en Bol.com
Tracklist:
- Killing Strangers
- Deep Six
- Third Day Of a Seven Day Binge
- The Mephistopheles of Los Angeles
- Warship My Wreck
- Slave Only Dreams To Be King
- The Devil Beneath My Feet
- Birds Of Hell Awaiting
- Cupid Carries a Gun
- Odds Of Even
Beveiligde verbinding