Toen ik voor het eerst hoorde dat Memphis May Fire terug naar Nederland kwam, was ik vrij verbaasd dat ze in de kelder van de Dynamo geprogrammeerd waren. De band, die vorig jaar nog op Vans Warped Tour hier in Eindhoven speelde, is toch immers mateloos populair? Nog geen twee weken voor het concert wordt dan toch besloten om de band in de grote zaal te laten spelen. Een verstandige keuze, aan het aanwezige publiek te zien. Speciaal voor deze dag is de hele lay-out van het atrium van de Dynamo veranderd. Op de plek waar normaal de merchandising hangt, is nu een enorm scherm te vinden met de wedstrijd tussen Frankrijk en Nigeria. De merchtafel wordt in een klein hokje geduwd en de kluisjes staan op een plek waarvan niemand eerder wist dat het bestond. Maar, genoeg over de lay-out van de Dynamo. Het is 30 juni, half acht – tijd voor de show.

Of toch niet? Ondanks dat overal aangegeven stond dat de show om half acht zou beginnen duurt het nog tot vijf voor acht voordat de Nederlandse 2 Years To Apocalypse het podium betreed. De zaal is al redelijk vol en al gauw wordt het duidelijk waarom het niet in de kelder plaatsgevonden heeft. Zodra de band de eerste noten speelt, gaat het al hard. Met een knal introduceert het Amsterdamse vijftal zich. Een merkwaardige line-up voor een metalband; slechts één gitarist en maar liefst twee vocalisten, Ilah van der Haas en Nan Damhuis. Nederland barst van de female-fronted metal bands, lijkt het wel. Hoewel de screams van Ilah van der Haas vergeleken met haar  vrouwelijke collega’s nog aan de onontwikkelde kant zijn – enorm onverstaanbaar, zorgen haar clean vocals en de screams van Nan Damhuis voor een mooie balans en een plezierig vocaal geluid. De band lijkt in eerste instantie nog onwennig te zijn op het podium, maar binnen enkele minuten is dat snel voorbij. Nummers van de nieuwe EP, genaamd Dawn, komen voorbij in combinatie met nog wat ouder materiaal zoals “21’12” en “Archetypes”. Zowel de band als het publiek hebben er uiteindelijk veel plezier in, maar de gevraagde toegift kan/mag/gaat helaas niet gegeven worden. Dit optreden is zeker voor de jong ogende band een grote mijlpaal in hun carrière.

De Amerikanen staan als volgende op het podium. Afgelopen maart brachten ze nog hun nieuwste album Unconditional uit, met het nummer “No Ordinary Love” waarmee ze hun entree maken. De band, onder leiding van zanger Matty Mullins, weet binnen enkele seconden al de handen op elkaar en de voetjes van de vloer te krijgen. Matty’s stem klinkt in een topconditie, want hij gaat moeiteloos van de clean zang in de uiterst meezingbare refreinen naar de intense screams in de coupletten. Na twee nummertjes neemt de band even pauze vanwege technische moeilijkheden. In die tijd neemt de frontman de tijd om eventjes het publiek te vleien (hoewel zijn babbeltjes soms nogal standaard en cliché zijn) en een “Happy Birthday” te zingen voor gitarist Anthony Sepe.

Vervolgens keert de band terug in zijn routine en speelt een mix van nummers, voornamelijk afkomstig van de albums The Hollow en Challenger. Hoewel de band alles erg nauwkeurig – misschien zelfs iets tè nauwkeurig – uitvoert, beginnen de vele zware breakdowns en riffs na een tijd langdradig aan te voelen, tot “Miles Away”. Het wat rustige nummer, dit keer zonder Sleeping With Sirens-zanger Kellin Quinn, is een mooie afwisseling van het muzikale geweld. De tranentrekker wordt door het publiek vol passie meegezongen en het vormt dan ook een mooi balans met de rest van de set. Als de band vervolgens weer de energie terug de set in brengt met “Vices”, staan de moshpits weer op scherp. Tijdens de eerste helft van de set bleef het qua crowdsurfers en stagedivers nogal stil, maar zodra de eerste duik gemaakt is zullen er velen volgen. Het doek lijkt na “The Unfaithful” gevallen te zijn, maar het publiek hoeft maar twintig seconden om een toegift te vragen voordat het Amerikaanse vijftal weer terug op het podium is. De set van ongeveer een uur wordt met een toegift van “Prove Me Right” en “Legacy” zorgvuldig afgerond. Ondanks dat de set weinig echt spectaculaire momenten bevatte, maakt Memphis May Fire er toch een leuke avond van.

Fotografie: Liza van de Ven