De muziek van La Dispute is altijd moeilijk te omschrijven. Velen noemen het post-hardcore, maar de muziek van dit vijftal bevat alles behalve de stereotiepe kenmerken van het genre. Er zijn geen ultra-lage gitaren of met dubbele bas gevulde breakdowns, gecombineerd met clean gezongen geauto-tunede refreinen. Nee, in tegendeel – dit Michiganse vijftal neemt alles over een andere boeg. De teksten zijn vaak poëtisch, gesproken of geschreeuwd, zonder catchy zanglijnen. De instrumentatie is natuurlijk en organisch, zonder virtuositeit, alles om het totaalplaatje zo mooi mogelijk te maken. Met deze derde plaat, onder de noemer Rooms Of The House, spreekt de band weer voor zich uit.

De nummers op debuutalbum Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair vertelden een verhaal gebaseerd op Aziatische mythologieën. Wildlife was een compilatie van korte verhalen samengebundeld tot een soort boek met een centraal thema. La Dispute staat er ondertussen al bekend om, hun vermogen om verhalen te vertellen. Complexe maar toch begrijpbare teksten over de meest ongewone onderwerpen. Met Rooms Of The House neemt La Dispute het nog een stap verder. Alle nummers op dit album vormen samen één (ingewikkeld) verhaal. Dit keer geen nummers over schietincidenten, sociale angst, kanker, schizofrenie, of iets dergelijks, maar over gebeurtenissen van doodgewone liefde en het doodnormale leven.

In de eerste coupletten van albumopener “Hudsonville, MI 1965” geeft de band een soort waarschuwingssignaal over wat er zich allemaal afspeelt in het verhaal. Bruggen die instorten. Relaties die instorten. Allemaal rond een centraal thema van de kamers in een huis. Regelmatig wordt er vermeld naar de keuken, de slaapkamer, de kelder, en meer.

Muzikaal gezien klinkt het album iets minder intens en meer melodisch. De band speelt meer met lichte en donkere kleuren, zoals het intro van “Hudsonville, MI 1965” erg duister klinkt als een soort dreigende wolk, en nummers als “Woman (In Mirror)” veel kalmer klinken, wat vredigheid uit straalt. Er zijn maar een paar nummers die dezelfde intensiteit als de voorgaande albums met zich meedragen. Enkele voorbeelden hiervan zijn “First Reactions After Falling Through the Ice” en “Stay Happy There”. Het gebrek aan intensiviteit in de andere nummers is een teken van evolutie, vooruitgang, volwassenheid, zonder de voorgaande albums af te kraken.

Ook de vocalen van frontman Jordan Dreyer zijn enorm geëvolueerd. De vocalen op debuutalbum Somewhere At The Bottom… waren vaak te dramatisch of te gewoon, alsof zijn stem maar uit twee standen bestond. Op dit album laat Jordan Dreyer horen hoe breed het spectrum van zijn stem is. Voor het eerst horen we melodische tonen in Jordan’s stem, in nummers als “Scenes from Highways 1981-2009”, “Woman (Reading)” en “For Mayor In Splitsville”. Het laatstgenoemde nummer is het eerste La Dispute nummer in jaren met een videoclip. In dit nummer “zingt” Jordan over tragische gebeurtenissen in huwelijken (doodgewone liefde) en het ouder worden (het doodnormale leven), terwijl de rest van de band aparte, redelijk vrolijk klinkende akkoorden speelt. Tegen het einde van het nummer worden de vocalen steeds intensiever, terwijl de instrumentatie juist melodischer wordt, wat leidt tot één van de beste stukken die La Dispute ooit gemaakt heeft.

Het hoogtepunt van dit album is echter “Stay Happy There”, één van de nummers die makkelijk op een album als Wildlife had kunnen staan. Energieke, intensieve drums. Strakke punk-achtige gitaren. Sterke, gepassioneerde, variërende vocalen met teksten die verwijzen naar bijna elk ander nummer op het album als een centraal punt.

Enkele nummers op dit album blijven nog moeilijk te plaatsen. Nummers als “Scenes from Highways 1981-2009”, “35” en “Extraordinary Dinner Party” missen kenmerken die de andere nummers zo uniek maken. De tracks op dit album die er niet uitspatten lijken veel op elkaar en lijken alleen te bestaan om het verhaal aan te dikken. Om het album af te sluiten is er nog de track “Objects in Space”, een gesproken tekst over een melancholische melodie, vergelijkbaar met enkele nummers op de Here, Hear EP’s die de band eerder uitbracht. Ondanks dat het het algemene verhaal (iets) duidelijker maakt, heeft het verder niet echt een functie. De laatste nummers op dit album zijn een anticlimax vergeleken met de grootse momenten van deze plaat.

Beoordeling: 7,5

Rooms Of The House is een teken dat de band langzaam volwassen wordt. Muzikaal gezien is er meer melodie, vocaal gezien is er meer bereik, tekstueel gezien heeft de band weer een prachtwerk neergezet. In ruil daarvoor zijn ze veel intensiviteit, veel punk-invloeden, kwijtgeraakt. Het album zal voor velen ook minder gangbaar zijn, door zijn diversiteit en complexiteit. Op Rooms Of The House zal je geen momenten meemaken die te vergelijken zijn met het einde van Wildlife’s “King Park”. Een album als Rooms Of The House laat me nadenken over wat de band nog in de toekomst allemaal kan, gaat en wil bereiken.

Releasedatum: 18 maart 2014
Label: Better Living Records
Verkrijgbaar via: bol.com, iTunes