The Pretty Reckless-frontvrouw Taylor Momsen is een spraakmakend begrip geworden in de muziekwereld. Van lief Gossip Girl-meisje naar rebelse zangeres. Na haar debuutalbum brengt ze met haar band het nieuwe album Going To Hell uit. The Pretty Reckless staat voor alles wat God hen verboden heeft. Seks, drugs en rock’n’roll. Vergeleken met dit album is het debuutalbum nog een lieverdje.

In het verleden zagen we al enkele opvallende en controversiële verschijningen. Verwijzingen naar drugsgebruik in “My Medicine”, flashen tijdens live-uitvoeringen, et cetera. Dit album maakt alles alleen nog maar groter. De albumhoes en videoclip van “Heaven Knows” laten al zien dat de twintigjarige Taylor Momsen niet bang is om ongekleed te verschijnen. Het album begint met een orgasme van porno-actrice Jenna Haze, om even de toon te zetten voor de rest van het album. Scheurende gitaren en stompende drums doorbreken de erotische introductie om met “Follow Me Down” het album te openen.

Vervolgens komen we bij titeltrack “Going To Hell”. Het eerste wat opvalt is hoe lekker ruw de gitaren klinken in dit nummer. Terwijl mevrouw Momsen zingt over de manier hoe ze “zonde” een nieuwe definitie geeft, speelt de band de fijnste grooves en riffs. Meteen na het eerste refrein horen we al een metal-achtige gitaarsolo begeleid door de snelle drums. De hele band, inclusief Taylor, is hier zeker op z’n best.

Na “Going To Hell” komen we al meteen bij de volgende single, “Heaven Knows”. De meezinger over het terugkerende satanische thema is nog zo’n hoogtepunt op dit album. Beginnend met een schoolbel en met behulp van een koor van scholieren krijgt dit nummer echt de rebellerende tiener-vibe die goed past bij de zangeres. Taylor Momsen heeft in verschillende interviews gezegd dat rock’n’roll haar leven veranderde toen ze jonger was, en het lijkt erop dat ze met dit album hetzelfde wil bereiken bij haar doelgroep.

Ondanks deze harde rock-tracks is het rock-gehalte op de rest van het album ontzettend laag. Going To Hell barst namelijk van de (power) ballads. De eerste power ballad die we tegenkomen heet “House On A Hill” en is nog de beste ballad die we tegenkomen. Op erg succesvolle manier laat Taylor Momsen zich muzikaal gezien van haar beste kant tonen.

De enkele rocknummers die we nog tegenkomen zijn opmerkelijk middelmatig of vreemd. Neem bijvoorbeeld “Sweet Things”, waar gitarist Ben Phillips een groot deel van de zang overneemt. De plotselinge verschijning van een onbekende stem zorgt ervoor dat de flow die in de voorgaande nummers is opgebouwd helemaal verdwaalt, helaas.

Ook opvallend is dat er twee opmerkelijk korte nummers op het album staan, de akoestische “Burn” en de lo-fi “Dear Sister”. Hoewel “Burn” een erg goede track had kunnen zijn als het langer zou duren, vraag ik me nog steeds af wat het doel van deze nummers is, vooral aangezien deze nummers even soft zijn als de overige tracks van het album.

Rock-momenten komen nog even terug in nummers als “Why’d You Bring A Shotgun To The Party”, “Absolution” en “Fucked Up World”, maar daarbij blijft het dan ook.  De tracks halen bij lange na het niveau van de eerste paar nummers niet. En omdat er nog niet genoeg rustige nummers op het album stonden, sluiten ze het album af met de blues/folk-geïnspireerde “Waiting For A Friend”, een track die erg vergelijkbaar is met Light Me Up’s afsluiter “You”.

Beoordeling: 6,5

Hoewel het album ontzettend goed begint, laat het na enkele nummers al de steek vallen. Het lijkt er op sommige moment op dat zowel Taylor als de band meer bezig is met hun imago dan hun eigen identiteit. Going To Hell heeft duidelijk piekmomenten, maar de balans in dit album ontbreekt.

Releasedatum: 17 maart 2014
Label: Cooking Vinyl
Verkrijgbaar via: bol.com, iTunes