Reptile Youth – Rivers That Run For a Sea That is Gone

Dat Reptile Youth prima weet hoe je iemand het water in kan krijgen hebben we vorig jaar op het Friese Welcome To The Village festival gezien. Toen frontman Mads Damsgaard Kristiansen de menigte dusdanig op wist te fokken dat iedereen de tent uit rende om met de band een duik te nemen in het nabij gelegen meer. Met dat in het geheugen is Rivers That Run For a Sea That is Gone eigenlijk een misleidende naam. De Deense beweging laat echter ook geen volledig album in het water vallen.

De hagedissen uit Denemarken lopen met de stroom mee. De eerste stop, “Above”, met zijn dansbare ritme maar enigszins ingetogen toetsen, doet denken aan een combinatie tussen James Blake en Arcade Fire. Nu is dat niet heel erg verbazend. De producer van Rivers that run for a sea that is gone, Brian Thorn, heeft eerder met de laatstgenoemden samengewerkt. De stem van Mads Kristiansen begint bescheiden maar zodra hij er meer kracht achter zet wordt dit bijna de rest van hat album volgehouden.

De Denen hebben zich niet alleen door baroque-pop en techno laten inspireren. “Structures” bevat namelijk een behoorlijk hoog country gehalte. Het geklap in deze track mag dan een herhaald geluidsfragment zijn, het werkt wel. De combinatie met de pakkende basslijn en de techno synths resulteert in een cowboys in space achtig idee. “We’re all in here” maakt gebruik van jaren ’70 en ’80 geluidseffecten en zomerse partijen en geeft hiermee een actievere, springerige draai een klassiek popnummer. De afsluiter “Diseased by Desire” komt ook in het rijtje van positieve eigenschappen van dit album.

Mads geeft halverwege het album zijn stem een momentje van rust, in de semi-ballad “Where You End I Begin”. Waarin een knallend intro vervangen word door rustige drums, een akoestische gitaar en dromerige synths. Deze explosiviteit en timide stemming worden constant met elkaar afgewisseld wat helaas niet echt tot een fantastisch resultaat leidt. Daarbij is meneer de zanger niet bepaald loepzuiver te noemen.

De twijfelachtige eer van “grootste minpunt op het album” is weggelegd voor de “drummer”. Ondanks dat Reptile Youth een tweetal is, moest er blijkbaar toch kosten bespaard worden. Dit lijkt te gebeuren door de drums bijna alleen maar uit een computertje te laten komen. Deze partijen klinken over het hele album onnatuurlijk, te gedigitaliseerd en bovenal: in elke track het zelfde.

Beoordeling: 6

De amfibische reptielen uit Denemarken hebben al hun enthousiasme en toewijding in het album gestopt en dat is te horen. Dit enthousiasme leidde echter tot eentonigheid en dat is jammer. De Techno rock op dit tweede Reptile Youth album doet af en toe denken aan het drukke broertje van het Belgische Goose. Nu heeft deze dansmuziek zich al bewezen op de festivalweiden maar weet als studioalbum niet te overtuigen.

 Releasedatum: 10 Maart 2014

Label: Unsigned

Verkrijgbaar via: Itunes