Op de zonnige maar koude vrijdag 21 februari kwamen na vijf jaar eindelijk de emo-pioniers van Taking Back Sunday weer terug in ons winterloze Nederlandje. Om hun aankomende album Happiness Is te promoten, hebben ze verspreid over de wereld een paar showtjes gepland. Helaas zonder The Used, Tonight Alive en Sleepwave in het voorprogramma, zoals ze binnenkort in Amerika op tour gaan. In plaats daarvan krijgen we de Nederlandse rockband KinKobra om ons op te warmen.

KinKobra was niet al te bekend bij het publiek. De band, die een soort combinatie van zweverige en stevige rock speelde, had een aparte verschijning op het podium. De band kampt echter met verschillende technische problemen: valse gitaren, onverstaanbare zang, waardoor de band niet echt overkomt op het publiek. De heren proberen het hard om het publiek aan te wakkeren, maar een spontane reactie zit er niet in. Na hun set hoorde ik in het publiek iemand praten over deze band – die zeer origineel beschreven werd als “iets wat Nederland naar het Eurovisie Songfestival zou sturen”. Op deze frisse avond hebben ze me niet helemaal op kunnen warmen.

Aan de reactie bij het voorprogramma te horen, kon ik me wel voorstellen dat iedereen in de zaal echt voor de hoofdact komt. En dat was ook wel echt te merken.

De band wordt met warm applaus verwelkomd terwijl ze een hilarische intro van The Lion King afspelen, wat door de band zelf opgevolgd wordt door “A Decade Under The Influence”. Meteen is het publiek erbij. Alle teksten van de klassiekers worden luidkeels meegezongen.

Naast de klassiekers als “Liar”, “You’re So Last Summer” en “One-Eighty By Summer” speelden ze ook enkele nieuwe nummers. Zelfs de laatste single “Flicker, Fade” werd volop meegezongen door het publiek en ook op een nog niet uitbracht nummer, genaamd “Beat Up Car”, werd goed gereageerd.

Het laatste album,  genaamd Taking Back Sunday, kwam ook opvallend vaak aan bod. Deze nummers werden echter iets minder hard meegezongen, maar dat haalt niks van hun kwaliteiten af.

Een groot nadeel van de show was echter de kwaliteit van het geluid. Net als bij het voorprogramma was de zang vrij slecht te horen. Daarnaast had gitarist Eddie Reyes regelmatig problemen met zijn gitaar. De excellente stage performance van de band, waaronder de microfoonkunsten van zanger Adam Lazzara, compenseert al deze problemen royaal.

Tegen het einde van de set vertelde Adam Lazzara dat ze de pauze voor de toegift maar overslaan. Zo hebben ze meer tijd om te spelen. Na nog de klassieker “Cute Without The E”, “Call Me In The Morning”, waarbij Adam zelf de akoestische gitaar meespeelt en de langverwachte “MakeDamnSure”, maakte de band na een schitterende 75-minuten durende set er toch een einde aan. Met veel nostalgie en veel pure rock, punk, post-hardcore en emo wisten ze de avond te vullen. Wel jammer dat de set niet zo heel lang geduurd heeft. Veel fans en ook de band zelf hadden nog wel langer willen blijven.

Halverwege de set vroeg de zanger Adam zich af waarom ze niet vaker in Nederland komen. Goede vraag, Adam. Ik zie je namelijk graag weer terug.