Ze zeggen wel eens dat muziek goed is als het je emoties raakt. Als dat het geval is, dan verdient Eskimo Callboy een dikke tien. Toen ik voor het eerst de videoclip van het mooi getitelde nummer “Muffin Purper-Gurk” zag, kon ik namelijk mijn lach niet inhouden. Alles hier is zo ver over de top dat het bijna niet meer serieus is. Je zou kunnen zeggen dat het vreemd is dat een zogenaamde crunkcore band als Eskimo Callboy een opvolgalbum kan maken, maar niets is minder waar. De band opent het muzikale nieuwjaar met het nieuwe album We Are The Mess.

Hoe zou je deze muziek het beste kunnen beschrijven? Een combinatie van breakdowns, auto-getunede clean zang, brutale death metal schreeuwen en nog meer breakdowns. Zet daarboven teksten over feesten, drank en seks op en voeg er nog een aantal synthesizers aan toe en dan kom je al aardig in de buurt. Denk aan een combinatie van bands als BrokeNCYDE en Asking Alexandria.

Met een genre als crunkcore (of “electronicore” zoals ze het zelf noemen) is het makkelijk om bevooroordeeld te worden. Dus is het tijd om met een neutrale gedachte het album te beluisteren.

Het Duitse zestal begint het album met het anderhalve minuut durende nummer “CSTRP”, waarmee ze zelf al alle clichés uit de kast halen. Synthesizers, hip-hop beats, politiesirenes, shoutouts, “Eskimo Callboy zweitausend vierzehn”, gang vocals, cheerleader-achtige achtergrondzang gevolgd door een spervuur aan dubbele bas, drop X-getunede gitaren en een diepe breakdown. En dat allemaal binnen 78 seconden. Mooi. Het nummer loopt meteen over in de breakdown van titeltrack “We Are The Mess”, met teksten als “let’s get fucked up – we can’t remember last night”.

Maar desondanks alle clichés, moet ik toegeven dat het minder slecht is dan ik had voorspeld. Al vijf minuten volgehouden zonder het af te willen zetten. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar de band laat met dit album zien dat ze volwassener geworden zijn. Ietsjes. Ook al gaan alle nummers nog steeds over party’s, muzikaal gezien is het minder een zooitje dan wat ik eerder van ze gehoord heb. Er zijn minder onverwachte (“lol so random”)  tempowisselingen en de band probeert zelf ook te zorgen voor meer catchy refreinen zodat ze in je hoofd blijven hangen, of je het nou leuk vindt of niet. Het is niet meer zozeer een middelmatige Rolo Tomassi-rip off, maar meer een jeugdige glitterversie van Woe, Is Me.

Midden op het album krijgen we een korte, licht hilarische interlude genaamd “#elchtransformer” waarin de band probeert telefonisch een pizza uit Amerika te bestellen, gevolgd door het dubstep-beïnvloedde “Jagger Swagger”. Duidelijk is dit niet het nummer voor de serieuze metalcore liefhebber.

Na nog vijf soortgelijke nummers krijgen we nog een “akoestische” versie van het nummer “Never Let You Know”, waarbij de band waarschijnlijk heeft willen laten zien dat ze ook serieus en gevoelig kunnen zijn. Met gitaren, piano, violen (en geprogrammeerde drumsamples) doen ze erg hard hun best, maar het wil niet echt geloofwaardig overkomen.

Beoordeling: 5

Laten we het er maar op houden dat ik wel eens slechtere muziek gehoord heb. In hun eigen genre zijn ze naar mijn mening nog de bovenste laag, en ze hebben met toch enigszins verrast, aangezien ik het erger had verwacht. Echte liefhebbers van het genre zullen hier misschien weer een maand of drie lekker van kunnen smullen, maar de metal- en post-hardcorescenes zullen hier waarschijnlijk van walgen. Ik wens ieder het beste toe.

Label: Redfield Records
Releasedatum: 10 januari 2014
Verkrijgbaar via: iTunes, bol.com