Verslag: Vans Warped Tour NL 2013

Vans Warped Tour stond na een afwezigheid van dertien jaar voor het eerst weer in Nederland. Het tourende festival had een bijzonder goede line-up en was dan ook uitverkocht. Plus- en minpunten: gezelligheid en crowd management, enthousiasme en verschuivingen in het programma, sfeer en geluid. Maar al met al een editie die smaakt naar meer.

Als eerste band stond 18 Miles op het programma. De hardcore formatie is de winnaar van de Ernieball Battle en mocht daarom twintig minuten op de Monster Energy South Stage spelen. De band wist het publiek goed op te warmen en knalde de set door. De Nederlanders waren erg aanwezig en bleken terechte winnaars te zijn.

Om 12:30 was het Klokgebouw al aardig gevuld en stonden er aardig wat mensen te wachten bij de North Stage, hier trad The Charm The Fury op. De female-fronted metalcore band heeft een grote fanbase opgebouwd in Nederland en dat is dan ook te merken aan het enthousiasme van het publiek. Ondanks dat het nog vroeg was, werd er lekker gemosht en meegeschreeuwd. Voor The Charm The Fury is dit niet het enige optreden tijdens de Vans Warped Tour dit jaar, zo zal het vijftal ook een show spelen op de Engelse stop.

Het feest leek pas echt te beginnen tijdens het optreden van de heren van John Coffey. De Nederlandse band weet het publiek vol overtuiging mee te krijgen in hun energieke show. Fans van de band zetten de puntjes op de i door confetti in de lucht te gooien, terwijl het vijftal vrolijk verder ging met hun set. Uiteindelijk sloten ze af met het nummer “Romans” en hét meezingstuk ‘Miles ’till the end of the road we walk’, wat na het aflopen van de band dankzij het publiek nog net zo luid door echode.

The Maine heeft onlangs het nieuwe album Forever Halloween uitgebracht en een akoestische EP ligt klaar om uitgebracht te worden. Waar de band nu voor een publiek van meer dan 1000 man stond, moesten zij het een jaar terug nog doen met ongeveer 400 man in Sugar Factory. De band geeft een energieke show en haalt tijdens “Girls Do What They Want” een jongen het podium op. Zanger John O’Callaghan wil dat de jongen het refrein zingt, maar helaas kent de jongen de tekst niet. Gelukkig kent zijn vriendinnetje die wel. Uiteindelijk stond het tweetal, met O’Callaghan, samen op het podium te zingen en hoewel het redelijk ongemakkelijk was, was het erg schattig.

“Boe! Wij willen live muziek!” Zo klonk een persoon naast mij tijdens het optreden van Crossfaith. Deze persoon was blijkbaar geen fan van voorgeprogrammeerde synthesizers. De toetsenist, Terufumi Tamano, was het grootste gedeelte van het optreden bezig met theatrale poses en de rest van de band, ondanks dat deze minder gechoreografeerd oogde, deden daar aan mee. Toch deden ze hun best, zo goed mogelijk te klinken. De clean vocalen die we op het album van de Japanners horen ontbreken soms en creëren daar door een bepaalde leegte, maar (mede dankzij die party- synths) kon dat gecompenseerd worden. Crossfaith heeft een aardige show neergezet.

Memphis May Fire leek, hoewel het feestje bij hen iets minder was, één van de populairste bands van de dag. Frontman Matty Mullins was de meest opvallende verschijning op het podium. Niet alleen zijn haar zat gelikt, ook de show verliep perfect en de nummers klonken precies zoals op de albums. Tijdens het emotionele “Miles Away” mocht het publiek de zanglijnen van Kellin Quinn, die in het oorspronkelijke nummer te horen is, overnemen en dit deden zij vol overgave. Het was niet de eerste keer dat Memphis May Fire in Nederland was en het moet ook zeker niet de laatste keer zijn.

De volgende act op the South Stage zijn de vier Canadezen van Billy Talent. Hier komt het publiek meer op gang. Niet in de zin dat er een circlepit ontstond omdat er om werd gevraagd, zoals gebeurde bij Crossfaith, maar omdat het publiek oprecht enthousiast was. Dit kan mede komen door de slim in elkaar gezette setlist. Een diplomatieke afwisseling van oud en nieuw materiaal. Daarnaast gaven ze gewoon een gezonde, energieke en strakke show weg. De andere kant van het verhaal is dat frontman Ben Kowalewicz, met zijn bijzondere stemgeluid en overwegend politieke lyrics, niet altijd tot zijn recht komt in deze venue. Dit wordt bestreden met verbroederende oneliners zoals “It’s wonderful how many people still are into punk-rock, nowadays.”

Nog steeds aanwezig in de grootste zaal van Warped worden de Canadezen door de Britten van Enter Shikari opgevolgd. Energie en transpiratie op en om het podium. Er werden wat clichés toegepast om er een show van te maken (zanger Rou Reynolds staat plotseling achter in de zaal) maar de verrassende toon mocht niet ontbreken. Tenminste, voor diegenen die nog geen live-registratie van hun nieuwste nummer “Rat Race” had gezien. De elektronische gitaarmuziek werd namelijk onderbroken door een brokje reggae met Rou aan de trompet. Een uitstapje richting de Drum ’n Bass maakten de heren vooral met hun Shikari Sound System Remix van “MotherShip” Dit maakte Enter Shikari de meest variërende act, in ieder geval van het hoofdpodium, zo niet dan wel van de hele dag.

Voor de afsluiter van Vans Warped 2013 verhuizen we naar het kleinste podium van het Eindhovense Klokgebouw. De Kevin Says Stage waar we kunnen genieten van The Wonder Years. De emotioneel geladen speeches van frontman Dan “Soupy” Campbell, waarbij hij klinkt alsof hij elk moment in tranen uit kan barsten, worden door het publiek geabsorbeerd als water door een spons. Als halverwege de brandalarmen afgaan, lijkt de band met het publiek alleen maar hechter te worden, als Soupy besluit op de rand van het podium te gaan zitten om met het publiek te socializen. Er werd gesprongen, gebeukt en gecrowdsurft. Niet alleen door bezoekers maar ook door Sean Mackin, de violist van Yellowcard. Maar bovenal werd er genoten. The Wonder Years was zonder twijfel één van de beste bands van de dag en een terechte afsluiter.

Tekst door: Henk van Rhee, Stanley van Heusden en Janneke Stam.