Crossfaith – Apocalyze

Iedereen heeft af en toe wel een boze bui. Zo een dag waarop je het liefst iedereen met een welbekende blik zou willen kunnen doden. Maar hoe ga je om met zo een bui? Hoe vrolijk je jezelf weer op? Daar kunnen we natuurlijk lang over discussiëren. Het meest voorkomende gedrag zal zijn: jezelf opsluiten en luisteren naar boze muziek. Terwijl je er door vrolijke nummers juist van die boosheid afkomt. Mijn advies in zo een geval is: luisteren naar Apocalyze van Crossfaith.

Reden 1: De vocalen. Het mooie aan de screams is dat het niet discrimineert. Het is onmogelijk om daar een accent aan te geven. Het is onmogelijk om hieraan te horen dat Crossfaith uit Japan komt. Uiteraard geven de screams van Tamano Terufumi ook het agressieve gevoel wat je hoort te hebben op zo een kut-dag en geeft het iets waarin je de boosheid kwijt kunt. Het Japanse accent komt wel weer terug in de clean vocalen van Koie Kenta, maar dat werkt als een grappige, opbeurende factor.

Reden 2: De elektronica. Aan de oppervlakte lijken veel nummers van Apocalyze boos en agressief. De soort waarnaar je hoort te luisteren als je boos bent. Voornamelijk “Countdown to Hell” is een waarschijnlijke uitlaatklep van woede geweest voor de Japanners. Maar let eens wat meer op de toetsen, in plaats van op de gitaren. De Prodigy-achtige melodieën zijn maken de party-modus in je wakker, zelfs in een boze bui. Vooral “Scarlett” en de afsluiter “Outbreak” hebben een hoog Dance gehalte.

Uiteraard zijn er ook redenen waarom het misschien niet zo een goed idee is om hier naar te luisteren. Dat kan zijn: de uitgemolken standaard Dubstep breakdowns. Een ander argument: Kenta vond het in “Eclipse” nodig om “Drop the beat” te schreeuwen en dat, gevolgd door een redelijk karige bridge, betekendt toch dat dit derde Crossfaith-album minpunten krijgt. Iets vergelijkbaars gebeurd er in “Gala Hala” en dat is jammer.

Beoordeling: 7

Crossfaith heeft zat clichés uit de kast gehaald om Apocalyze in elkaar te zetten. De ene keer werkt het wel, de andere keer weer wat minder. Toch is het knap hoe de, uit Osaka afkomstige, band er zo een stijl op na laten. Stiekem maken ze hele vrolijke muziek en hebben dit door middel van gitaren en lyrics onzichtbaar gemaakt. Crossfaith maakt opbeurende herrie en gooit hier op slimme wijze een dun maar opvallend laagje boosheid overheen. En dat is waarom dit de zooi is waar je naar moet luisteren als je denkt een rotdag te hebben.

Label: The End  Records (Sony)
Releasedatum: 4 september 2013
Verkrijgbaar via: Bol.com