Neon Fiction is het derde album van The Lawrence Arms zanger Chris McCaughan’s soloproject Sundowner. Samen met The Lawrence Arms bassist Neil Hennessy heeft hij weer tien nummers op een plaatje gemaakt.

En het is best wel een heerlijk plaatje. Chris levert hier aan ons 35 minuten aan akoestische stukken, perfect als je even een moment nodig hebt om te relaxen. Om te beginnen met openingsnummer “Cemetery West”, een aangename verrassing. Ik wist niet precies wat ik kon verwachten van een soloproject van een punk band, maar dit beviel me wel.

Sommige tracks op het album zijn voor mijn gevoel wat traag en langdradig, waardoor het album soms wat herhaaldelijk en onorigineel wordt. Het eerste teken hiervan is al te vinden in het tweede nummer “My Beautiful Ruins”. Chris McCaughan weet dit wel goed te combineren, want het derde nummer “Concrete Shoes” valt bij mij meer in de smaak. Het heeft een lekker tempo, niet te snel, niet te langzaam, en het heeft wel een fijne atmosfeer om zich heen.

Daarna krijgen we het nummer “We Drift Eternal” te horen, wat ik dan weer wat minder vind. De coupletten hebben niet echt een goed doorlopende flow en het refrein is gevuld met la-di-da-di-da’s, een beetje jammer, want op de andere nummers hoor ik dat hij wel wat creatiever is. Aangezien dit album een werk van pieken en dalen is, kunnen we nu weer een wat beter nummer verwachten, en dan krijgen we “Grey On Grey”, ook weer een heerlijk nummer. Ik denk dat het wel mijn favoriete nummer van dit album is. Fijn relaxt, met een fijne atmosfeer. Het enige minpuntje dat ik bij dit nummer kan bedenken is dat het veel te kort is, want na iets minder dan twee en een halve minuut gaat hij alweer over naar het volgende nummer, “Life In The Embers”, ook geen verkeerd nummer trouwens.

Maar na dit nummer wordt het naar mijn mening eentonig. De energie is er een beetje uit, en alles klinkt alsof ik het al eerder op het album gehoord heb. Eerst krijgen we het korte nummer “Origins”, wat nog geen twee minuten duurt. Na het luisteren van dit nummer heb ik niet echt het gevoel dat ik naar een liedje heb geluisterd, want het zijn maar enkele losse akkoorden met de tekst erover gezongen. Daarna krijgen we nog “Paper Rose City” en “Poet of Trash”. De nummers missen de vaart waardoor het nogal een langdradig einde wordt. Het liefste zou ik juist dit album weer van vooraf aan beginnen, waar de betere nummers zitten. De afsluiter “Wildfires” valt dan nog wel mee, maar ik denk dat het wel beter gekund had. Voor sommigen zullen dit misschien wel de betere nummers zijn, maar dit is niet echt het album wat ik elke dag zou draaien.

Ik denk dat dit album alleen in bepaalde situaties echt goed tot zijn recht kan komen – voor als je even een moment nodig hebt om te relaxen. ’s Avonds met kaarsjes, een open haard en een boek. Of in de radio van je auto tijdens een lange rit terug naar huis midden in de nacht. Het zijn geen party-tracks, en ook geen akoestische punk anthems. Misschien is het wel precies zoals meneer McCaughan het bedoeld heeft.

Beoordeling: 7
Ik kan wel veel negatieve kanten toelichten, maar ik wil ook graag aangeven dat er ook echt goede nummers op dit album staan. Nummers als “Cemetery West” en “Concrete Shoes” zouden wel op vele iPods hun plekje terug kunnen vinden. Om dit album te recenseren heb ik hem wel vijf keer van begin tot eind gedraaid, want het is zeker niet onprettig om naar te luisteren. Ik denk alleen dat hij het nog beter had kunnen maken.

Label: Fat Wreck Chords
Releasedatum: 3 september 2013
Verkrijgbaar via: Bol.com en iTunes