Jera On Air voldoet aan alle verwachtingen

Voordat ik vertel over Jera On Air, wil ik laten weten dat ik onderstaande review heb geschreven vanuit mijn beleving. Ik heb respect voor alle muzikanten en bands die op dit festival speelden. Helaas heb ik niet alle optredens kunnen bekijken, het kan dus zijn dat jouw favoriete band er net niet tussen staat.

Dag 1

Een geweldige line-up vol grote namen, fantastisch weer en in vergelijking met andere festivals betaalbare consumpties. Jera On Air belooft vooraf al een groot succes te worden. Dit feestje begint op vrijdag 7 juni om 18:30 uur met het Rotterdam afkomstige As Prayers Fail. De heren krijgen de eer het festival te mogen starten, nadat ze een hectische vote competitie op facebook gewonnen hadden. Ondanks alle hectiek in de vote competitie laat As Prayers Fail zien dat het geheel terecht is dat ze er staan. Ze spelen strak, hard en hebben plezier in hetgeen wat ze doen. Menigeen durft al een pit te creëren tijdens deze half uur durende set. Een knallend begin dat laat smachten naar meer.

Na een korte pauze is het de beurt aan de melodische punkrockers van The 101’s uit omgeving Uden. Voor een liefhebber van het genre is het een verademing te zien dat dit nog leeft in ons kikkerlandje. Jonge jongens, strak spel, energie en een goede zanger. Deze heren hebben alles in zich om echt door te breken. Dit hebben ze eerder dit jaar al laten zien op Groezrock en ze bevestigen op Jera On Air wederom dat ze het in zich hebben.

De volgende band op de planning is de metalcore-formatie The Royal. Duidelijk is dat deze heren geen onbekende zijn voor het publiek op Jera On Air. Niet alleen omdat een deel van de band uit de regio komt, maar ook omdat ze onlangs door Nederland tourden met Wasted Bullet en The Charm The Fury. Voordat de set begint vraag ik me af waarom er een kistje vooraan het podium staat. Dit wordt al snel duidelijk. Zanger Semuel Pisarahu is niet de grootste en gaat geregeld op het kistje staan om zich zo toch goed te kunnen laten zien. Want aandacht, dat verdient hij. Hij brult de teksten alsof zijn leven er van afhangt en dat terwijl de band achter zich vol energie de nummers ten gehoren brengt. Een strakke set tijdens een thuiswedstrijd.

Rond 22:30 uur wordt het duisterder buiten. Iets wat goed uitkomt, aangezien het om 23:00 uur de beurt is aan Backfire!. De aanvoerders van de Nederlandse hardcore zijn terug en harder dan ooit! Met een aantal nieuwe bandleden is deze band er klaar voor om mensen los te laten gaan. En dat is wat de band vanaf de eerste minuut doet. Knallen, knallen en nog eens knallen. In razend tempo rammen ze door de set heen en de mensen in de pit vinden dit helemaal niet erg. Duidelijk is wel bij deze heren dat ze al enige ervaring hebben met festivals en groot publiek. Weinig interactie is iets wat ik zie als een minpunt, dit is gelijk het enige negatieve puntje aan Backfire!.

De laatste band van de avond zijn de ska-punkers van JB Conspiracy. Veel van de show heb ik niet gezien, ik was namelijk samen met de rest van het publiek aan het losgaan op deze overheerlijke ska-punk. Voetjes van de vloer en de dag afsluiten met een fantastisch feestje. Iedereen loopt na deze set voldaan van het terrein en er zal niemand geweest zijn die kan wachten tot de volgende dag.

Dag 2

Dag twee breekt aan en de heren van 18 Miles hebben de eer om deze dag in te mogen luiden. Zij hebben deze plek op het festival veroverd nadat zij de bandbattle Guts & Glory hadden gewonnen. Knallende hardcore is wat deze heren brengen. Zonder genade raast deze band door hun set heen en tijdens deze set laat brulboei Daan Nieboer meerdere keren weten hoe vereerd hij zich voelt hier te mogen staan. Het publiek geniet, maar de band geniet zichtbaar nog veel meer. Dit is zonder twijfel een band om in de gaten te houden. In mijn ogen is dit een zeer getalenteerde Nederlandse hardcore bent en het is nog maar een kwestie van tijd voordat ze dit iedereen hebben laten zien.

Apologies, I Have None is de volgende band op mijn lijstje. Na het debuutalbum dat vorig jaar uitkwam ging het snel voor deze Engelse post-punkers. De band bewijst vanaf de eerste noot dat ze niet alleen een fantastisch album uitgebracht hebben, maar ook beschikken over een fantastische liveshow. Een liveshow bestaande uit energie, emotie, kracht en plezier. Ondanks het vroege tijdstip zijn er genoeg mensen aanwezig die de nummers meezingen en lekker meedoen. Als ik na afloop van de show spreek met gitarist/zanger Josh McKenzie laat hij duidelijk merken hoe verrast hij is na elk optreden in Nederland. De Nederlandse fanbase groeit steeds harder en dit is geheel terecht. Een vrij onbekend genre, krachtige nummers, goede liveperformance. Deze band heeft alles in zich.

Cancer Bats is de volgende band die ik bekeek. Ondanks de negatieve verhalen die ik hoorde over eerdere optredens van deze band, ging ik toch even kijken. Iets waar ik absoluut geen spijt van heb. Knetterharde hardcore, stagedives, moshpits, een energieke brulboei en geweldige muzikanten is wat deze band te bieden heeft. Deze show vliegt net zo hard aan je voorbij als dat vocalist Liam Cormier over het podium vliegt. De band speelt een 45 minuten, het leek echter veel korter te duren. Hier leerde ik meteen de belangrijkste wijze les van dit festival: ‘Ga eerst kijken wat je er zelf van vindt, voordat je anderen gelooft’.

Helaas voor de vele fans die dit zullen lezen heb ik niet veel goeds te vertellen over de volgende band. In de middag is al duidelijk dat veel mensen komen voor deze heren, aangezien er een rij van drie kwartier voor de signeersessie staat. Asking Alexandria speelt een in mijn ogen matige set. Vocalist Danny Worsnop is niet goed bij stem. Iets wat hij zelf volgens mij nog niet doorheeft. De muzikanten achter Worsnop verdienen echter wel een pluim. De heren spelen strak, energiek en vol overgave.  Speciaal voor DutchScene en de vele fans wilde ik het hele optreden kijken. Mijn missie faalde, want na 20 minuten kon ik het niet meer aanhoren en was het etenstijd voor mij.

The Ghost Inside laat zien hoe het wel moet! Deze band speelt melodische hardcore van hoog niveau. Gedurende de hele set zijn er mensen aan het stagediven, hier geniet de band duidelijk van. Zanger Vigil vertelt, zoals bij elke show, iets dat hij echt even kwijt moet. Na de ‘ruzie’ met de band Terror, heeft Vigil een duidelijke mening die hij graag uit. Zo praat hij tijdens een geweldig energieke set over je dromen volgen en stimuleert hij iedereen te doen, waar hij plezier in heeft. Het is jammer dat bepaalde muzikanten op dit festival gezien worden als een rolmodel, terwijl ze precies laten zien hoe het niet moet. The Ghost Inside laat gelukkig zien hoe het wél moet en  geeft duidelijk om de fans.

De volgende band op mijn lijstje is Random Hand. Twee jaar geleden stonden deze ska-punkers nog op Jera On Air om 2 uur ’s middags, maar tijdens deze editie hebben de heren de eer om de afsluiter te zijn van de Large Rockhand Stage. Op het moment dat de band begint te spelen, lijkt het erop dat er maar weinig mensen zullen gaan genieten. Dit komt hoogstwaarschijnlijk doordat iedereen vooraan wil staan bij de headliner van de avond. Zodra het eerste nummer gespeeld is, kijk ik om me heen en zie ik alleen maar mensen. De tent staat vol met mensen die willen dansen en los willen gaan. Iedereen schreeuwt de longen uit zijn lijf en gooit de mooiste ska-pasjes de moshpit in. Robin Leitch is de grote held van de band. Ondanks dat alle bandleden strak spelen en erg getalenteerd zijn tilt Robin het begrip talent naar een hoger niveau. De zanger springt in het rond en spuugt (op rap tempo) zijn teksten uit. Dit is niet alles. Hij combineert zijn vocals vloeiend met zijn trombone spel. Bovenal gaat hij geen moment vals, raakt hij geen moment zichtbaar of hoorbaar buiten adem en zingt hij, ondanks het snelle tempo, de zinnen helemaal af. De volgende band kan hier nog iets van leren!

De absolute headliner van Jera On Air 2013 is A Day To Remember. Een lijstaanvoerder van de alternatieve scene. Deze band maakt er altijd een feestje van, dat is althans wat mensen over ze zeggen. Nadat de eerste drie nummers zijn gespeeld, heb ik het al helemaal gehad met deze band. Op albums vind ik ze geweldig klinken, maar live laat voornamelijk zanger Jeremy te wensen over. Het geluid in de tent was niet super, want waar ik ook stond, kwam het niet goed door. De show wél geweldig. Op een gegeven moment vaart fotograaf Adam Elmakias, die met A Day To Remember mee was op tour, zelfs in een Angry Birds pak op een rubberbootje over het publiek. Rookmachines, confetti, feest. De drie belangrijkste elementen van deze band. Voor mij compenseert dit de matige zang van Jeremy helaas niet. De clean vocals zijn vals, hij heeft niet genoeg energie of adem om zijn zinnen af te maken en zingt geregeld uit de maat. Toch is het wel een feestje om te zien wat A Day To Remember allemaal uit de kast haalt om er iets moois van te maken.

Dit was in mijn ogen een festival waar de underdogs uitblinken en de grote namen te kort komen. Buiten dit alles was dit voor iedere muziekliefhebber een absoluut succes met voor ieder wat wils. Ik ben benieuwd hoe de organisatie dit qua namen nog kan evenaren volgend jaar, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het gewoon weer een feestje gaat worden.