All Time Low – Don’t Panic

Op 9 oktober is Don’t Panic, het vijfde studioalbum van All Time Low, uitgekomen via Hopeless Records. Een persoonlijk album waarin te horen is dat de band inspiratie heeft gehaald uit hun eigen favorieten, terwijl ze ook geprobeerd hebben het beste uit hun vorige werk te halen. Naar mijn idee is dat goed gelukt.

Het eerste nummer, “The Reckless and the Brave”, was in juni al beschikbaar als gratis download. De meeste fans zullen dit nummer dus al kennen. “The Reckless and the Brave” gaat over hoe Alex Gaskarth en zijn bandleden begonnen als een groepje tieners in Baltimore en ze het voor elkaar kregen door te breken; eigenlijk is dit een thema wat het hele album wel een rol blijft spelen. Het sluit goed aan bij hetgeen dat de band vaak iedereen op hun hart wil drukken: Geef niet op, ga voor je dromen.

“Backseat Serenade” is wat steviger dan “The Reckless and the Brave” en wellicht minder persoonlijk; ik denk aan een onderwerp zoals als een vakantieliefde. Het refrein blijft in je hoofd hangen en het nummer in het geheel heeft iets weg van de nummers op Dirty Work, maar zou door het refrein ook niet misstaan op Nothing Personal.

Het vijfde nummer van dit album, “So Long Soldier”, is het stevigste nummer van het album. Dankzij de hardcoreinvloeden die het nummer binnendringen is dit zeker een van mijn favorieten van Don’t Panic; toch verliest All Time Low hun eigen geluid niet. Dat is een van de meest opmerkelijke kwaliteiten van dit nummer, het album en de band in het algemeen en komt hier goed naar voren. Ook hier hebben ze het weer over what time has done for hopeless dreamers, waarmee ze zichzelf bedoelen.

“The Irony Of Choking On A Lifesaver” is ook zeker een van mijn favorieten: Goed gitaarwerk, lyrics waar de fanbase zich op uit kan leven, het typische All Time Low-geluid. Dit is een van die nummers die je twee keer luistert en mee kan zingen, maar nooit zat wordt. Veel meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen; Het is gewoon een goed nummer.

“For Baltimore” is, overduidelijk, opgedragen aan de stad waar alles begon. Ik ben altijd geneigd om in te vullen wat een band bedoelt met hun songteksten, maar dat probeer ik hier expres te voorkomen omdat dit wel eens de meest persoonlijke track van Don’t Panic zou kunnen zijn. Muzikaal gezien is het een wisselvallig nummer wat je dwingt om je aandacht erbij te houden, hoewel de lyrics naar de achtergrond verdwijnen als je je er niet nadrukkelijk op focust.

De twaalfde en daarmee ook laatste track van Don’t Panic is een waardige afsluiter. “So Long, and Thanks for All the Booze” is gewoon een lekker poppunk-nummer waarin alles wat All Time Low is voorbij komt: Catchy, goed instrumentenwerk, soms stevig en een eventuele uithaal. Wat betreft de drank: Graag gedaan.

Al met al is Don’t Panic een goede opvolger van Dirty Work. Ik vermoed dat ze via Hopeless weer meer invloed hebben gekregen dan ze kregen bij Interscope, maar ik weet niet of Don’t Panic zijn voorganger ook daadwerkelijk overtreft: Wellicht moet mijn waardering ervoor nog een beetje groeien en verandert mijn mening na een paar keer luisteren. Voor nu vind ik zeker een goed album, met de samenwerkingen (Onder andere met Cassadee Pope en Patrick Stump) die we op Dirty Work zagen en soms een (positieve!) terugval naar het oude geluid uit 2009. De enige teleurstellingen waren voor mij het gebrek aan de ‘swing’ die Dirty Work had en het feit dat dit album geen ballad bevatte, iets waar ik wel op had gehoopt. Buiten dat heeft de band weer goed werk geleverd, maar dat zal niemand meer verbazen.

Beoordeling: 7

Don’t Panic is verkrijgbaar bij Bol.com en Free Record Shop.