Review: Architects – Daybreakers

Morgen, 28 mei, komt Architects met hun nieuwe album Daybreakers. Een stevige maar toegankelijke metalcore/post-hardcoreplaat die het geld meer dan waard is. Progressief, melodisch en meeslepend zijn woorden die dit album het beste beschrijven. De kwade sound heeft gedeeltelijk plaats gemaakt voor een geluid wat zowel verdrietig is als bezorgd, maar verre van deprimerend. Dat is ook terug te horen in de lyrics: Die geven de boodschap mee dat we voorzichtiger moeten zijn met onszelf en onze aarde en niet alles moeten geloven wat ons wordt verteld. Een wijze les, lijkt me zo.

The Bitter End is het eerste nummer van Daybreakers. Dit nummer begint verrassend, maar weet je aandacht niet heel lang vast te houden. Al snel verlang je naar iets meer, iets stevigers, het is alsof er iets mist. Wat mij opviel is dat ik hier vrij snel een link naar Asking Alexandria wilde leggen; de sound is vergelijkbaar. Een beetje zonde dat deze plaat je niet meteen toeschreeuwt “Hee, wij zijn Architects en dit kunnen wij!”, maar eerder iets mompelt als “Hai, het is allemaal nog een beetje proberen, we zijn nieuw hier.” Een net-niet nummertje wat ontzettend jammer is.

Bij de vijfde track, Truth, Be Told, begint het feest dan wel. De lyrics zijn heel sterk maar instrumentaal en vocaal is dit ook een lekker nummer.  De mannen laten hier zien wat ze in zich hebben, wat zoals veel van jullie weten ontzettend fijn geluid is. Gitarist en songwriter Tom Searle zegt zelf over de tekst van dit nummer dat het gaat over hoe mensen vergroeid zijn met hun telefoons, TV’s en computers en alles wat de media ze voorschotelt geloven. “Het is moeilijk om te weten wat echt is en wat niet, wat leugens zijn en wat waarheid. Ik geef de mensen zelf niet de schuld van het feit dat ze leugens geloven omdat we de media zouden moeten kunnen geloven tegenwoordig… maar ik geloof niet dat we dat kunnen.”

Op het volgende nummer is een samenwerking met Oliver Sykes van Bring Me The Horizon te horen. De invloed van BMTH is ook daadwerkelijk te horen in het progressieve nummer wat haast zo van “There Is A Hell, Believe Me I’ve Seen it, There Is A Heaven Let’s Keep It A Secret” zou kunnen komen. Daarmee wil ik niet zeggen dat Architects meteen het geluid van hun tevens Engelse collega’s overneemt. Het is een samenwerking zoals elke samenwerking tussen bands/hun leden zou moeten zijn.

De band wilde met Daybreakers een album neerzetten dat zou doen denken aan de soundtrack van een film. Bij sommige nummers is dit gelukt, maar bij anderen ook totaal niet. Unbeliever, Devil’s Island en Alpha Omega zouden in ieder geval niet misstaan op de soundtrack van een apocalyptische film zoals The Day After Tomorrow.

Behind The Throne is het achtste nummer van Daybreakers. De intro doet denken aan hetgeen wat 30 Seconds To Mars op This Is War liet horen; na deze intro krijgen we een meeslepend geluid te horen waar je niet op stil blijft staan, zitten of liggen. Dit nummer is opvallend anders dan alle anderen, maar wellicht een van de beteren van dit album. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat het -ja, echt waar!- in een vliegtuig is geschreven.

Iedereen kan zich de rellen in Londen nog wel herinneren van vorig jaar, een gebeurtenis die niet vergeten mag worden. Architects vond dat ook en wijdde er het nummer Devil’s Island aan. Met lyrics als “Change it back, change it back, change it back!” en “This is your country, this is your home, this is the house where you grew up alone”  vertelt in wat ik één van de sterkere nummers zou willen noemen wat hij vindt van de jongeren die de Engelse hoofdstad begin augustus vorig jaar onveilig maakten.

Unbeliever is de laatste song die ik met jullie ga bespreken en tevens de laatste van het album. Het is als het happy end van een spannende film,  melodisch, progressief en onverwacht. De hereniging tussen twee hoofdpersonen waar je misschien best een traantje om zal laten. De lyrics zijn geschreven vlak nadat de band terugkwam van een tour die een jaar lang had geduurd en alles leek te zijn veranderd. Het is misschien positiever dan de rest van de plaat, maar geeft geen antwoord op de problemen die daarop worden behandeld. Geschreven met de intentie om te zeggen dat agressie niet de oplossing is, ik vat het op als een aanmoediging om niet op te geven.

Dat is ook een van de mooiste dingen aan dit album: Je kunt aan veel songs zelf een betekenis vastknopen. Hoewel een groot deel over de maatschappij, politiek en grotere problemen in de wereld gaat kun je ze ook toepassen aan de kleine problemen in jouw leven, die voor jou groot kunnen zijn. Of dit album door kan als soundtrack denk ik niet, maar met een beetje fantasie wél als film. Een spannende film waarvan je sommige delen eindeloos wilt herhalen, zoals de actiescene (Truth, Be Told), de tragische dood van de hoofdpersoon (Behind The Throne), het deel waar alles op z’n plek lijkt te vallen (Devil’s Island) en het happy end (Unbeliever).

Al met al zou ik dit album een acht geven, misschien zelfs een negen. Vier van de vijf sterren. Er zitten een aantal mooie zinnen tussen de lyrics die je vastgrijpen om voorlopig nog niet los te laten en de beste nummers compenseren de wat mindere nummers flink. Die wat mindere nummers zijn overigens niet slecht; het is gewoon een heel goed album waarvan niet alle nummers aan het hoge standaard kunnen voldoen. En dat is helemaal niet erg.

Bestel de CD bij Free Record Shop of Bol.com