Review: Alesana

Op 2 februari traden de heren van Alesana op in de Oude Zaal van de Melkweg. Onder support van Glamour Of The Kill, Iwrestledabearonce en We Came As Romans werd van hun verwacht er een goede avond van te maken.

De mannen van Glamour Of The Kill begonnen deze avond met een nog halfvolle zaal. Hun optreden begon geen seconde te laat en er bleek al snel dat alles goed geregeld was. De instrumenten en microfoons waren op het juiste volume afgestemd, zodat er een goed, helder geluid door de zaal galmde. Aan de lichten was weinig op te merken, er werd veel gebruik gemaakt van de kleuren blauw en paars, wat voor een rustigere Rock ’n Roll sfeer zorgde. Ondanks het tekort aan mensen, was het kleinere publiek voor het eind van het eerste nummer al goed in de stemming. Het publiek klapte enthousiast mee en zorgde voor een ‘gezellige’ moshpit. Naar aanleiding van het vragen van de vocalist kwam er bij het laatste nummer een Wall Of Death. Hiermee was de toon voor de avond duidelijk gezet.

Hierna kwam de band Iwrestledabearonce. De zaal was inmiddels goed gevuld met publiek en mensen hadden hoge verwachtingen. Na een kort intro van Bruce Springsteen bleek al snel dat de band er geen gras over liet groeien. Vanaf het begin is de band energiek en luidruchtig. De vrouwelijke vocalist screamde zonder introductie door de eerste drie nummers heen. Wat snel opviel was het verschil tussen het volume van de microfoon van deze band en van Glamour Of The Kill. Waar het een klein kwartier geleden geweldig klonk, kwam het nu vaak voor dat de clean vocals van de vocalist vaak op de achtergrond vielen door het volume van de instrumenten. Een valse toon van de zangeres kwam met regelmaat vrij. Een enorm goed eigenschap van het optreden waren de lichten. Er werd veel gebruik gemaakt van stroboscopische lichten op de juiste momenten, en dit had een positief effect op de energie van het publiek. Gekoppeld aan de drukke muziek werd het bijna chaotisch in de zaal. Dit zorgde voor moshend publiek vanaf het eerste tot het laatste nummer. Een deel van het publiek kon deze chaos niet erg waarderen en stond daarom met een verbaasd en soms lichtelijk teleurgestelde blik te kijken.

De derde band van de avond was We Came As Romans. Bij het spelen van hun tweede nummer, genaamd “To move on is to grow” werd door heel het publiek gesprongen, gemosht en vrolijk meegezongen. Op dat moment was er in de hele zaal een geweldige sfeer door alle positieve mensen. De microfoons en instrumenten klonken gelukkig, net als bij het eerste optreden van de avond, ongelofelijk zuiver en dit werd niet minder tegen het eind van hun optreden. De lichtshow zat qua tempo tussen de twee voorgaande bands in, wat voor een energieke, maar niet chaotische sfeer zorgde. Tegen het eind van het optreden was het publiek volop aan het moshen en moesten crowdsurfende mensen van het podium worden geduwd door mensen van de Melkweg, omdat het publiek niet meer leek te kunnen worden gestopt. We Came As Romans zorgde voor een bijna foutloos optreden met een geweldige sfeer en iedereen was meer dan enthousiast geworden.

Tot slot kwam de hoofdact, Alesana. De zaal was inmiddels minder vol, waaruit bleek dat een redelijk groot deel van het publiek voor We Came As Romans kwam. Vanaf het eerste nummer ontstond er desalniettemin een grote moshpit. De lichten waren dit optreden onopvallender en minder fel gehouden, zodat het optreden een zachte horror sfeer kreeg. Het creëren van deze sfeer werd versterkt door de twee vocalists, door middel van handgebaren en gezichtsuitdrukkingen. Dit was erg leuk en indrukwekkend om te zien, aangezien het soms op een rollenspel leek. Het volume van de instrumenten was weer een tikkeltje te hard in verhouding met de microfoons, waardoor het ritme en de zang zo nu en dan weer in de achtergrond vielen. Halverwege het concert was een derde van het publiek over. Deze mensen hadden het goed naar hun zin en vonden extra ruimte in de zaal zeker niet erg.
Een aantal keren hoorde je het piepen van microfoons en er kwam bij een van de laatste nummers een harde ruis uit een van de microfoons. Dit gaf de indruk dat een box opgeblazen was, maar dit was gelukkig snel verholpen. Ondanks een paar technische storingen was het, mede door de sfeer, een leuk optreden. Veel leuke nummers werden er gespeeld en dit maakte al een hoop goed!

Tekst geschreven door: Atilla Roos