Review: Yellowcard

Het is 3 december 2011, en ik sta in de ‘Oude Zaal’ van de Melkweg. Een aantal maanden voordat dit concert plaats zou vinden was ik er al zeker van dat ik bij dit concert aanwezig zou zijn. Super vet, maar na weken wist ik niet of ik er nog wel zoveel zin in had. Achteraf ben ik erg blij dat ik geweest ben. Ben jij niet geweest? Lees dan de review hieronder.  

The Wonder Years stonden met 6 man op het podium, dit was iets wat mij direct al opviel. In het begin was het instrumentaal gezien redelijk heftig, en tot mijn verbazing waren er hierbij geen moshes. Over de backingvocals was ik niet erg te spreken, maar de gewone vocals waren prima. De lichtshow vond ik persoonlijk niet van een hoog niveau. De drummer en gitaren waren erg duidelijk te horen, maar ik hoorde de toetsenist heel slecht. Waar ik wel goed over te spreken was, was dat de band heel mooi vloeiend overging van downtempo naar flink uptempo. De roodharige gitarist bleek hier erg veel plezier aan te beleven, en bespeelde het publiek best goed, want veel mensen waren razend enthousiast. Tussen de nummers door vond de zanger het even nodig om een klein praatje te houden. Er was niet 1 backingvocal, maar twee. Een van de twee vond ik een super vette ‘punk-stem’ hebben. Na het spelen van een aantal nummers is het tijd voor een downtempo nummer. Zonder dat ik het verwacht had ging het snel over naar een hard nummer waar vervolgens een circle pit kwam, en ook de eerste crowdsurfer van de avond. Na het spelen van het laatste nummer voelde de zanger zich heel oed, en vond het nodig om een salto te maken op de mensen voor hem. Aangezien dit nogal onverwachts was, werd hij ook niet opgevangen. Vervolgens werd hij wel opgetild en omhoog gegooid, waarna hij zich nog even mocht uitleven als crowdsurfer.

De tweede band van de avond was Saves The Day. De zanger van dit bandje had een zuivere stem, maar ik vond het niet om aan te horen en het verpestte ook wel een beetje mijn zin om te blijven. De lichtshow was ook weer van een erg laag niveau. Het gehele optreden was niet voorzien van een beetje energie, naar mijn mening lijkt de band er niet veel zin in te hebben. Dit lijkt de hele zaal te merken, het publiek is niet zo enthousiast meer. Aan het einde van het eerste nummer kwam er een moeizaam applausje uit. Het enige wat ik goed vond aan deze band waren de drummer en de bassist, verder mocht het van mij erg snel afgelopen zijn. Verder tijdens het optreden werd het publiek wel een beetje enthousiaster, maar alsnog was het geen top optreden. Bij het einde van de laatste twee nummers was er eindelijk wel een toffe lichtshow, wat ik zeker op prijs stelde. Als ik hier een conclusie over moet geven zal die luiden: “Slechtste band van de avond, en hoort zeker niet tussen deze bands.”

Tenslotte is het tijd voor de laatste band, Yellowcard. Het duurt een half uur voordat de band opkomt, waardoor ik mijn geduld een beetje verlies. Ik merk gelukkig dat ik niet de enige ben, na 25 minuten begint het publiek “Yellowcard!” te gillen. De lichten gaan uit, het geluid gaat hard. Er klinkt een dikke bass en daar komen de mannen van Yellowcard op. De eerste noten die je hoort zijn prachtig zuivere vioolklanken. Hierop volgt een supermooie, heldere, zuivere stem. Het lukt me niet om een valse noot te vinden. Direct vanaf de eerste noot zijn ze allemaal erg energiek. Iets te energiek, als je het de gitaar vraagt, want die is na het eerste nummer al kapot. Hier was geen van hen en hun crewleden op voorbereid, want het duurde nogal lang voordat het probleem verholpen was. Het duurde zo lang dat ze gedwongen waren een aantal nummers te schrappen. Om een poging te doen tot het verkrijgen van de titel “Grapjas van het jaar” maakt de zanger een opmerking: “See you next year”. De drummer houdt het publiek een beetje tevreden door een beetje op z’n drumstel te rammen. Het was duidelijk te merken dat zij ervan houden om muziek te maken. Met pijn in zijn hart vertelde de zanger dat ze een aantal nummers moesten schrappen. “We won’t talk, we play as much and fast as we can”. De instrumenten staan super goed ingesteld, hoewel de stem niet altijd goed te horen is. Toen was het tijd voor de tweede mosh van de avond, al duurde ook deze maar 2 seconden. Alle nummers die zij spelen worden erg goed ontvangen, iedere keer pnieuw. Het eerste downtempo nummer wordt heerlijk vals meegezongen door iedereen in de zaal. Op het moment dat een plectrum de zaal in gegooid wordt, duiken direct vier kinders op de grond om vervolgens lekker bezweet met elkaar te stoeien om het plectrum. Nadat Yellowcard iedereen bedankt had voor het komen speelden zij een van mijn favoriete nummers, namelijk “Hang You Up. Deze speelden zij overigens akoestisch. Ook dit werd heerlijk vals mee gezongen door iedereen in de zaal. Hierna krijgt hij weer zijn eigen gitaar, die niet goed staat, want hij blijft hem stemmen. Het was te merken aan de bassist dat hij het prachtig vond om voor zo een enthousiast publiek te staan. Hij was niet druk, maar bleef om zich heen kijken met glimmende ogen.

Ik ben, kort samengevat, bij dat ik toch naar het concert ben gegaan. Het optreden van Yellowcard is het beste optreden in de ‘Oude Zaal’ die ik ooit gezien heb. Eerst stond het optreden van Silverstein wel bij mij op de eerste plek, maar die heeft na 3 december toch zijn plekje moeten afstaan aan Yellowcard. Een van de minpuntjes waren toch echt wel de stinkende pubers die hier stonden. Best logisch bij een concert, maar toch wel een minpuntje.