Interview: When All Light Dies

Als je When All Light Dies vraagt wat  muziek betekend zullen we je allemaal hetzelfde antwoord geven; “muziek is niet zomaar iets wat je hoort, het is iets wat je voelt en omarmt”. We doen ons best muziek te maken die uit ons hart en ziel komt, muziek met een betekenis. Hun verhaal begint in 2008 wanneer 4 jonge jongens het nodig vonden een band te starten waarin ze zich konden uiten. Zij zijn begonnen met het schrijven van hun eerste nummers en waren er zeker van hun eerste EP te maken. Na het opnemen en releasen van deze EP op hun label Crossfire Cult Records hebben zij veel shows gedaan in Nederland, waarvan sommige in de kleinste cafés en grootste zalen die ons kleine landje ons maar te bieden had.

Nu is het tijd om door te groeien naar iets complexers.

Met de toevoeging van een extra gitarist krijgen zij een kracht die hun naar een hoger level brengt, zowel technisch als emotioneel. Zij zijn op een andere manier gaan schrijven en kunnen zichzelf nu nog meer uiten in hun nummers. Deze nummers worden in de lente van 2011 opgenomen op onze eerste full length cd. Tijdens het schrijven zullen zij je een glimp geven van de nieuwe nummers door vaak op te treden om je te laten voelen waar hun muziek voor staat en je een snoeiharde ervaring te geven.

Jullie hebben al aantal wat keren in een voorprogramma gespeeld van
grote bands, hoe ervaren jullie dit?

Boot: We ervaren dit echt als een unieke kans, het gebeurd niet vaak dat je word gevraagd als voorprogramma van een grote band. Elke keer komt het weer als een verassing. Ook zijn dit de shows waar we het meeste uit onszelf halen, vaak zijn de zalen gevuld met honderden mensen, en niets is vetter dan zoveel mensen los te zien gaan.
Roy: Ik weet nog goed dat we gevraagd werden voor Escape The Fate. We kregen het mailtje toen we in de auto zaten na de repetitie en toen ik het voorlas hebben we gewoon op straat staan springen van gekheid. Grote shows zijn een enorm vette ervaring, maar ik vind dat sommige kleine shows er ook echt uitspringen. Zo hebben we een keer in een stampvol café gestaan waar iedereen uit zijn dak ging, dat blijft ook geweldig!

Kunnen wij When All Light Dies ook verwachten als hoofdprogramma van een tour?

Dit is iets wat zeker in onze planning zit! Echter gaat dit nog wel even duren, als ons album eenmaal uit is gaan we er hard aan werken om ook dit soort dingen te kunnen organiseren. Er zit erg veel werk in, maar wie weet wat er nog op ons pad komt om ons daarbij te helpen.

Jullie nieuwe album komt in 2011 uit, hoe ging het schrijven en maken
van songs jullie af?

Het ging soms best moeizaam, we hebben in het begin van het proces eigenlijk hard gewerkt om te zoeken naar wat we nou eigenlijk willen maken. Toen we eenmaal die drive hadden gevonden ging het steeds vlotter. Daarbij zijn we ook enorm kritisch omdat we de mensen iets willen geven wat uniek is. We willen niet maken wat iedereen al doet, wij zijn When All Light Dies en maken de muziek waar we 100% achter staan. Als daar iets tussen past wat niemand zal verwachten zal het zo zijn, je maakt in de eerste plaats natuurlijk de muziek voor jezelf. Als mensen het dan vet vinden kunnen we daar alleen maar blij mee zijn!

Wat voor soort muziek kunnen we verwachten, is het erg veranderd
vergeleken met de EP: “EP 2009”?

Boot: De muziek die we nu aan het schrijven zijn is veel complexer dan die van de EP, De EP is When All Light Dies in de kinderschoenen. We hebben er enorm veel aan gehad en we zijn nog steeds trots op de EP, maar we hebben de afgelopen tijd zoveel ervaring en inspiratie opgedaan dat we enorm zijn gegroeid in onze muzikaliteit. We kijken kritisch naar alles gaan kijken en we gaan ervoor zorgen dat dit gaat knallen!

Roy: De stijl is zeker veranderd in vergelijking met onze eerste EP, ik moet zeggen dat met de komst van Remy (onze nieuwe gitarist) de
gitaarriffs ook heel veel vetter en aparter zijn geworden, ik leer nu nog elke dag van de riffs die die jongen schrijft!

Ik neem aan dat jullie een grote groep fans hebben, hebben jullie ook
last van groupies?

Boot: Wij zijn blij met iedereen die onze muziek vet vind, we maken er graag een praatje mee. Het maakt niet uit wie het is, gillende meisjes of 45 jarige metalheads. Van groupies heb je geen last, het is leuk om soms in de belangstelling te staan.

Roy: De fans zijn sowieso de belangrijkste mensen voor de band, zonder hun kan je geen band zijn. We vinden ook niet dat je boven je fans moet staan, je ziet af en toe weleens bands die zichzelf te groot voelen om met hun fans te praten. Zo absurd, ik kan het alleen maar waarderen als iemand na de show komt vertellen dat het leuk was en een shirt komt halen!

Gaat het samenwerken tussen jullie altijd goed, of is er soms ook wel
enige spanning?

Over het algemeen gaat de samenwerking echt heel goed, wij zijn een hechte groep vrienden die samen muziek maken. Natuurlijk is er ook soms spanning tussen de leden, vaak is dit na een biertje al gauw weer vergeten.

Zijn jullie vaak lang bezig met het maken van één song?

Het ligt heel erg aan de omstandigheden, soms komt een nummer er zo uitrollen en soms duurt het een paar maanden tot een nummer af is. Omdat we kritisch zijn op elk nummer wat we schrijven neemt het soms wat meer tijd in beslag. Maar we werken aan meerdere nummers tegelijk.

Luisteren jullie vaak naar jullie eigen muziek?

De EP staat soms nog aan op mijn mp3 speler, maar bij het maken van nieuwe nummers blijven we elke dag luisteren hoe het in elkaar zit, en of er iets beter kan. Als het album af is zal ik hem zeker regelmatig luisteren, ik vind dat je muziek moet maken waar je zelf nooit
verveelt van raakt, dan weet je dat je een goed album heb geproduceerd.

De naam, When All Light Dies, hoe zijn jullie daarop gekomen?

Roy: Dat is een hele goede vraag, ik weet dat toen we begonnen als “coverbandje” een vette naam zochten en ik deze naam zei. De reactie van de rest van de band was gelijk dat het de beste naam was die ze ooit hadden gehoord. Sindsdien gaan we door het leven als “die ene van When All Light Dies” haha!