Young the Giant in Tivoli Vredenburg

Met een totaal van vijf optredens in Nederland, verdeeld over twee weken, speelden de Amerikaanse Indiepoppers van Young the Giant op vrijdag 30 mei in het nieuwe Tivoli Vredenburg. Eerder dit jaar brachten ze hun tweede album, Mind Over Matter uit en deze moet natuurlijk gepromoot worden. Op pientere wijze brengen de heren een setlist ten gehore, bestaande uit oudere hitjes, maar voornamelijk nieuw materiaal. Hiermee keren ze niet alleen terug naar de oude bekenden van Tivoli maar nemen ze ook dezelfde support act als in 2012 met zich mee.

De Tivoli Vredenburg is een gloed nieuw gebouw waarvan de officiële opening nog plaats moet vinden. Het was dus even zoeken naar de juiste richting voor elke aanwezige, maar de aanwezige A-4-tjes voorzagen de bezoekers van een routebeschrijving, door de grote hal, richting de concertzaal Ronda. Bij het binnen lopen van de zaal is het eerste wat opvalt de opbouw. Ronda is een relatief brede zaal met in totaal vijf bars en een “lege-glazen-en-flesjes-inleverpunt”, voor de zeldzame goedzak die op concerten rondloopt. Twee van deze bars bevinden zich op het brede balkon van de zaal. Aan diens weerszijden, twee brede trappen die in extra staanplaatsen voorzien. Tivoli Vredenburg mag er van buiten niet al te spectaculair uitzien, maar maakt de belofte een uitstekende concertlocatie te zijn zeker waar.

Als de opening act, Atlantic Attraction, de bühne betreedt is de zaal al redelijk vol. De kwaliteit van het geluid van de nieuwe zaal kwam hier perfect naar voren, maar hoe fantastisch het allemaal mocht klinken, het publiek liep er niet warm voor. Hier en daar ging er een hoofd op en neer maar verder was er nauwelijks beweging in het publiek te vinden. De muziek van het Leidse kwartet klonk strak en de tracks zitten goed in elkaar maar hier een daar had het beter kunnen klinken. Uitgerust met diverse toetsenborden en gitaren was het muzikaal dik in orde maar de vocalen lieten af en toe nog wat te wensen over. Met de interactie met het publiek was dan weer niets mis. Het praatje tussendoor, het bedankje voor de hoofdact en het publiek aan de rand van het podium opzoeken. Het gebruikelijke. Atlantic Attraction speelde, zo gezegd, “ok op z’n best”.

Het publiek reageerde ook maar matig enthousiast als de Amerikanen van Young the Giant het podium op wandelen onder de muzikale begeleiding van albumopener “Slow Drive”. Logischerwijze opgevolgd door “Anagram”. De zaal mag dan nog niet helemaal wakker zijn, maar dat zal zanger Sameer Gadhia een worst wezen. Met zijn enthousiaste heupbewegingen weet hij gauw een groep fans met zich mee te krijgen. Verschillende percussie voor zijn rekening nemend klinkt Sameer en de rest erg goed en enthousiast. Dit begint rond een derde van de setlist, als “Guns Out” gespeeld word, in te kakken. De vrolijke nummers aan het begin van de avond werden afgelost door de wat langzamere nummers. Vijf nummers die de energie en het tempo behoorlijk uit het optreden halen en waardoor het een stuk minder interessant werd. Bij het inzetten van “Cough Syrup” en de twee nummers daar na, kwam de energie en het heup schudden weer terug in het spelen. Toch hing er, verspreid over de avond, een sfeer van routine. De grootste verrassing kwam bij de allerlaatste track van de avond. Bij het spelen van “My Body” leek de energie er uit te komen, die gedurende de avond was opgespaard. Het heen en weer wandelen werd in geruild voor dansen, rennen en springen. Zowel in het publiek als op het podium. en op deze pientere wijze hebben Young the Giant het publiek met een tevreden gevoel naar huis laten gaan.

Atlantic Attraction leken niet aan te slaan en Young The Giant leken hun draai niet echt te kunnen vinden. Dat het aan het einde van de avond, door het contrast in energie, leek alsof er een totaal andere band op het podium stond, is het bewijs hier voor. Het duurde uiteindelijk teleurstellend lang voordat het publiek op gang kwam en dat was jammer. De vrolijke Indie pop/- rock kwam helaas niet volledig tot zijn recht in de nieuwe zaal maar de aanwezigen wisten wat ze er mee moesten doen: luisteren. Wat eigenlijk de hele avond hun enige optie was.

Fotografie: Lena Faye Sachs