The Wonder Years in Tivoli de Helling

Vrijdag 16 mei beloofde een avondje energieke Poppunk in Utrecht. Drie Amerikaanse bands vulden de avond voor een levendige maar niet uitverkochte zaal. Voor sommigen de eerste keer in Utrecht, voor anderen de eerste keer in Nederland of überhaupt op het vaste land van Europa. Genoeg reden om goed gehumeurd een enthousiast optreden neer te zetten.

State Champs mocht het spits afbijten. De band uit New York State maakte deze avond hun debuut in Nederland en dat was te merken. Vroeg op de avond waren er al een handje vol enthousiaste fans, speciaal voor deze band op komen dagen om mee te zingen en met hun hoofden mee te knikken. Stuiterballetje en zanger Derek DiScanio deed zijn uiterste best om de zaal mee te krijgen en dat lukte hem behoorlijk goed. De zanger was goed bij stem de band speelde strak en de aanstekelijke, energieke pop-punk songs sloegen goed aan bij het publiek.

Als tweede betraden A Loss for Words de bühne. Een prima act. Ook deze frontman, Matty Arsenault, gaf alles om het publiek op te zwiepen. Iets actiever dan gebruikelijk. In plaats van het publiek de opdracht te geven om een circle-pit te starten, dook deze meneer zelf de zaal in om een pit op gang te krijgen. Dat gebeurde later nog een keer maar dan in de vorm van het klassieke “frontman-zingt-in-het-publiek” trucje. De interactie met het publiek leek voor de band uit Massachusetts de hoogste prioriteit te hebben. Naast het flirten met de zaal besloot Matty namelijk de microfoon een keer uit handen te geven, iets wat slechter had kunnen aflopen. Tijdens het nummer “Conquest of Mistakes” kam als verrassing Dan “Soupy” Campbell, zanger van de hoofd-act, het podium op lopen om een refreintje mee te zingen. Al met al heeft A Loss for Words een prima optreden neer gezet, waar waarschijnlijk meer trucjes in zaten dan nodig was geweest.

Op het moment dat de hoofd-act, The Wonder Years, het podium op wandelt, vindt er een klein fangirl momentje plaats. Dat is niet meer dan terecht want de Pop-punk koningen hebben met hun album, Greatest Generation, een pareltje aan hun discografie toegevoegd. Helaas werd dat enthousiasme beantwoord met wat problemen in het geluid tijdens de set-opener “There, There” Dit probleem werd gelukkig snel verholpen en kon er naar hartenlust gesprongen, gezongen en geluisterd worden naar de goed samengestelde en goed gespeelde set-list. Uiteraard stond het vorig jaar uitgebrachte Greatest Generation in het middelpunt, maar oudere nummers als “Melrose Diner” werden niet buiten beschouwing gelaten. Na een set van ongeveer een uur werd er afgesloten met een toegift bestaande uit het uitzonderlijke “I Just Want to Sell out My Funeral”. Het prachtige nummer wat het album en het optreden fantastisch samenvatte en alle hoogtepunten nog eens liet zien.

“The Greatest Generation came out a year ago today. It’s been a long year. I’m tired all the way down into my fucking bones.”. Deze uitspraak was een paar dagen voor het optreden te lezen op de Twitter van frontman Campbell. Helaas was dit terug te zien op het podium. De band zelf was muzikaal prima in vorm. Maar wat betreft performance konden ze niet tippen aan hun optreden van november, in Eindhoven vorig jaar. Vooral Campbell zelf kwam moe over. Het publiek scheen er geen problemen mee te hebben. Van af de openings-act tot de laatste noot ontbrak het niet aan enthousiasme. De nodige crowdsurfer en stagediver bleef dan ook niet uit.

Dat de vroege vogel de worm vangt is op deze avond wel gebleken. The Wonder Years is moe maar laat muzikaal geen wensen over. Wat leek op een willekeurig echo-effect werkte de ene keer beter dan de andere, maar het publiek genoot er van. De belofte van de energieke poppunk werd echter niet dankzij de hoofd-act gehouden. Ondanks dat de meeste mensen voor The Wonder Years kwamen, kwamen State Champs toch als grootste aangename verrassing uit de bus.

Fotografie: Lena Faye Sachs