OK Go in Paradiso

Van de lopende banden in “Here It Goes Again” tot de paraplu’s in “I Won’t Let You Down”. OK Go heeft in de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd om videoclips van kunst-achtig niveau uit te brengen. Nu het viertal uit Chicago in Amsterdam een optreden komt geven, vraagt men zich af of zij deze kunst ook naar het podium kunnen vertalen en op zo een zelfde artistieke wijze een show neer kunnen zetten.

Opener van deze avond is de band The Brahms. Dit vrolijke viertal voorziet de zaal van goed gehumeurde, dansbare indie-pop met Caribische en Afrikaanse invloeden. Het is zonde dat tijdens de korte set van deze jongens het geluid wat slordig staat afgesteld, maar los daarvan geven ze een energieke show weg en zetten ze een gezellige sfeer.

Voordat het hoofdprogramma de planken betreedt, ziet de opbouw er al veelbelovend uit. Het podium is gesierd met drie grote beeldschermen, twee enorme confetti-kanonnen en minimaal drie kleine cameraatjes. Waarbij bij de meeste artiesten de confetti pas bij het laatste refreintje van de show de zaal in lanceren, gebruiken OK Go het als startsein, als spectaculair einde en tussendoor ook nog een tal van keren, gewoon om dat het kan. Dit, in combinatie met de projecties op de groten schermen, zorgt voor een sneeuwbui aan kleuren.

Het is spijtig dat de show niet uitverkocht was. Dit niet alleen omdat het nieuwe album van het viertal, Hungry Ghosts, een waar kunstwerk is geworden, maar ook omdat de interactie met het publiek op fantastische wijze is gedaan. Eén voorbeeld hiervan is het publiek de mogelijkheid geven om vragen te stellen. Het tweede voorbeeld: zanger Damian Kulash die op een verhoging midden in het publiek “Last Leaf” laat horen. Het meest opvallende was nog het opnemen van stompen, klappen en sissen van het publiek, wat later als drumpad gebruikt zou worden voor de track “There’s a Fire”. Uiteraard is het geluid kwalitatief niet fantastisch maar het idee is heel gaaf.

Muzikaal steekt het af en toe wat minder goed in elkaar. Zo weigert een van de gitaren zijn dienst en is het live toch te horen dat er op de plaat veel meer elektronica van toepassing is, waardoor het in Paradiso niet hetzelfde mooie, volle en goed afgewerkte geluid heeft. Daarbij kreeg men af en toe het idee dat de band te veel met het visuele bezig waardoor de kwaliteit van de muziek wat achteruit ging. Daar staat tegenover dat zanger Damian goed bij stem is, zelfs tijdens de twijfelachtige bridge van “Skyscrapers”. Ook is het toch opmerkelijk dat er bij “ I Won’t Let You Down” twee basgitaren tegelijk gebruikt worden.

Terugkomend op de vraag of OK Go het kunstige op de bühne vast kan houden. Dit is makkelijk te beantwoorden: ja, dat kunnen ze zeker. Het gebeurt af en toe wat overdadig waardoor het niet altijd goed uit pakt, maar de hoge verwachtingen voor het optreden worden behaald. OK Go weet niet alleen met de muziek maar ook met hun kunst en showmanship de zaal te vermaken.