A Day To Remember in de Melkweg – Brute breakdowns en blauwe plekken

Bram de Wijs is drummer van Only Seven Left en schrijft op deze plek af en toe over zijn avonturen in de Nederlandse scene. Hij is ook bereikbaar voor advies, uitnodigingen en andere dringende vragen die hij hier kan beantwoorden: [email protected].

Wat: Pierce the Veil, Bayside en A Day To Remember in de Melkweg
Wanneer: 10 februari 2010
Met wie: Jochem, Roderick, Lucas, Yves en Martijn

Zodra we aankomen bij de Melkweg is de toon gezet: er staat een ambulance voor de deur en de eerste gewonde wordt al afgevoerd. Op de deur van de zaal hangt een briefje met alle hardcoremoves die vandaag verboden zijn. Er staan zelfs dranghekken voor het podium en tientallen boze securitymannen schijnen met zaklampen in het publiek om eventuele overtreders te vinden. Gezellig.

Ik kijk erg uit naar de show van A Day To Remember, maar eigenlijk nog iets meer naar die van Bayside. Ik ben al jaren groot fan, vooral van de hartverscheurende teksten van zanger Anthony Raneri, maar de eerste keer dat ik ze live zag, viel het vies tegen. Chagrijnige mannen die haastig hun set afwerkten. Vanavond een nieuwe kans.

Pierce the Veil
De eerste band die we zien is Pierce the Veil, een lekker energieke band met een opvallend goede cleane zanger en behoorlijk brute screams. De cover van Like a G6 valt in de smaak, en het gastoptreden van ADTR-zanger Jeremy McKinnon bij YouTube-hitje Caraphernelia warmt het publiek al lekker op.

Bayside
Als Bayside na een ietwat lange soundcheck begint, stroomt de grote zaal van de Melkweg steeds voller. Mij kun je geen groter plezier doen dan een zaal vol emokids, al was het maar vanwege de enorme stoet creatieve kapsels die langskomt. Bayside begint stevig met Masterpiece, van het eerste album. Het geluid van is helaas slecht, het (gebrek aan) licht zorgt ervoor dat we de bandleden nauwelijks zien en de liedjes worden wederom behoorlijk afgeraffeld. Vooral de overdreven vertragingen bij gitaarsolo’s en breakdowns werken me op de zenuwen. De cover van Weezer is geinig, maar ik had liever nog een eigen nummer gehoord in deze toch al korte set. Pas bij afsluiter Devotion and Desire komt de band een beetje los en slaat de vonk over. Bayside komt live niet uit de verf, maar wat een goeie liedjes.

A Day To Remember
Jochem waagde tijdens Bayside al een dansje in de pit, maar werd er onmiddellijk door een beveiliger uitgepikt en bijna de Melkweg uit gedonderd. Bij A Day To Remember wordt duidelijk waarom de security zo extreem lichtgeraakt is vandaag: de pit breidt zich uit tot de geluidstafel. Vanaf keiharde opener 2nd Sucks gaat het compleet los. Circle pits, vol overgave meebrullen en vuisten in de lucht; de sfeer zit er goed in. De cleane zang van Jeremy is lang niet zo krachtig en zuiver als op de plaat, maar de energie spat van het podium en de band speelt onwijs strak.

De setlist is lekker lang, maar bevat vreemd genoeg maar weinig nummers van de nieuwe plaat. Ik mis bijvoorbeeld mijn favoriet All Signs Point To Lauderdale. Homesick, favoriet van het album daarvoor komt gelukkig wel langs. De toegift begin met het akoestische If It Means A Lot To You, waar blijkt dat al die stoere emokids zich heus niet te cool voelen om een ballad mee te zingen. Na derde toegift The Plot To Bomb The Panhandle is het klaar en sta ik nog een paar minuten verdwaasd na te genieten van de onwijs vette beukshow die we zojuist hebben gezien. Ik heb spontaan zin gekregen om een twinpedaal en een china te kopen en een metalcoreband op te richten, en dat overkomt me zelden. Eigenlijk nog nooit. Vet.

Bram met de zanger van Bayside