Asking Alexandria in de Melkweg

De laatste keer dat de mannen van Asking Alexandria in ons land waren, was op het festival Jera On Air in de zomer van 2013. Gisteravond waren ze terug in de Amsterdamse Melkweg om een clubshow te spelen met Secrets, Crown The Empire en The Ghost Inside.

Het was de eer aan de post-hardcore band Secrets om de avond te openen. De Amerikanen maken muziek die je doet denken aan bands als Issues, Palisades en Like Moths To Flames. In het begin is het publiek razend enthousiast, maar halverwege de set kakt het geheel compleet in. Elk nummer klonk hetzelfde, waardoor het publiek, op een enkeling na, er halverwege wel weer genoeg van gezien en gehoord had.

Het tegenovergestelde van saai was de band Crown The Empire, die als tweede het podium op mocht om het publiek op een korte set te trakteren. In het begin waren er behoorlijk wat problemen met de techniek. De zang stond verkeerd afgesteld, met als resultaat dat  het amper verstaanbaar was. Na drie nummers werd het eindelijk beter, maar toen was een groot deel van de halfuur durende set al voorbij. Ondanks het in het begin slecht afgestelde geluid, was het publiek een stuk enthousiaster dan bij Secrets.

Overduidelijk de hardste act die avond was die van The Ghost Inside. De band maakt harde metalcore die soms meer naar melodic hardcore neigt , wat niet direct meer tussen het rijtje van de rest van de line-up past. Het publiek leek er niet om te malen. De eerste crowdsurfers vlogen door de lucht en het publiek ging kapot. Muzikaal gezien was er niets op aan te merken – zoals het hoort.

Om half tien was het eindelijk tijd voor Asking Alexandria om het podium te betreden. Frontman Danny Worsnop had de Nederlandse vlag aan zijn microfoon-standaard hangen die meewapperde in de wind van een ventilator, waardoor het kort leek alsof hij een cape droeg. De band begon de set knallend met het nummer ‘’Don’t Pray For Me’’. Het publiek werd die avond voorzien van een combinatie van nieuw en oud materiaal, al waren de meeste nummers die gespeeld werden toch afkomstig van het laatste album From Death To Destiny.

Tijdens de set bleek dat de clean vocals van Worsnop flink verbeterd zijn in vergelijking met een jaar geleden. Ondanks het feit dat ze nog steeds verre van perfect zijn, zijn de keren dat hij een noot niet haalt gering. Ook zijn screams zijn die avond verrassend goed. Minder indrukwekkend waren de achtergrondvocalen van Ben Bruce. Af en toe leek het zelfs alsof ze helemaal niet aanwezig waren op momenten waar ze dat wel hadden moeten zijn. Dit zorgde ervoor dat je af en toe het gevoel kreeg alsof het plaatje niet compleet was.

Wat je echter niet kunt ontkennen is dat de band een ongelooflijk energieke show neerzet. Het publiek is vanaf de eerste seconde geboeid en bleef dit de rest van de set ook. Hits als ‘’Not The American Average’’ en ‘’The Death Of Me’’ worden van begin tot eind meegeschreeuwd en in de zaal wordt er flink gemosht.

Het geheel voelde aan als een optreden waarbij de puntjes nog op de ‘’i’’ gezet moeten worden. Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met het feit dat het pas de tweede show van de tour is, maar dit zou eigenlijk niet het geval mogen zijn. Toch lijkt het publiek zich er niet al te veel gestoord aan te hebben: de meeste mensen gingen met een goed gevoel naar huis.