American Hi-Fi – Blood and Lemonade

Door Hannah van Rhee op 19 september 2014 in Album reviews, Muziek

Voor het eerst in vier jaar hebben de Amerikanen van American Hi-Fi een nieuwe plaat uitgebracht. In de tussentijd hebben ze zich voornamelijk bezig gehouden met hun samenwerking met Miley Cyrus als begeleidende band. In deze situatie schijnen de mannen hun plek in de muziekwereld te hebben gevonden: In de achtergrond.

De plaat trapt af met “Armageddon Days”. Een pakkend powerpop nummer. Maar hierna is de koek eigenlijk al op. Vanaf dit nummer blijven de tracks samen hangen van hele standaard akkoorden-progressies, uitgekauwde breaks en weinig interessante dynamieken in de songs. Het hele album lang. Bovendien klinken de coupletten van “Allison” als een bewerkte versie van Foo Fighters’ “Learn to Fly”.

Het is te merken dan de heren uit Boston voor een lange tijd met de synth-pop van Miley hebben mee gespeeld. Er moest blijkbaar namelijk flink wat stoom afgeblazen worden in de vorm van bozere muziek. Deze stijl werkt echter maar met mate. De stoere gitaarmuziek houding die op het album overheerst laat de muziek spannend en agressief klinken, maar niets is minder waar. “Amnesia” bevat bijvoorbeeld wat meer agressievere vocalen, maar toch horen we in het zelfde nummer binnen luttele seconden de overgang van Alternative-Rock naar Pop gemaakt worden. Deze boosheid en energie klinken uiteindelijk nogal gefaket.

Als we verder nog op de songteksten gaan focussen wordt Blood and Lemonade er niet veel beter op. Elke zin die zanger Stacy Jones op voor dit album op papier heeft gezet draagt niet bij aan het album, maar is puur zodat er een melodie in de nummers zit. De teksten ziten namelijk vol met pop-clichés. In “Wake up” en horen we bijvoorbeeld hoe “End” met “Friend” gerijmd wordt en hoe in “Coma” de bekende “Hey Ho” ingezet wordt om een gat in de melodie op te vullen.

Beoordeling: 5

De naam van dit vijfde album, Blood and Lemonade, vat op een pientere wijze de plaat zelf wel een beetje samen. Het bloed staat heel opvallend als eerste genoemd en wekt een boze, stoere en agressieve indruk. De limonade mag dan als tweede genoemd worden maar is uitermate prominent aanwezig in de vorm van de hele gangbare pop. Stoom afblazen is in orde maar op deze pretentieuse wijze kunnen ze het beter bij synth-pop houden.