Three Days Grace in de Melkweg

Woensdag 17 september beloofde voor de fans van de Canadese band Three Days Grace een bijzondere avond te worden. De band was niet alleen voor het eerst sinds zes jaar weer terug in Nederland om een show te spelen in de uitverkochte Amsterdamse Melkweg, maar in de tussentijd ook van zanger veranderd. Matt Walst, tevens zanger van My Darkest Days, heeft de lege plaats van Adam Gontier ingevuld, wat nog wel eens voor een verrassende avond zou kunnen zorgen.

Het is de eer aan Nederlandse rock act SeriouS om de avond, twintig minuten later dan gepland, te openen. De band heeft eerder dit jaar het voorprogramma van Skillet verzorgd en werd redelijk last minute geprogrammeerd als support act voor Three Days Grace.
SeriouS is een typische moderne heavy rock band: harde gitaren worden afgewisseld met melodieuze zang. Instrumentaal is alles dik in orde, maar de zang laat het zo nu en dan een beetje te wensen over. De uitschieters van zanger Jonathan Hoevertsz zijn soms ongecontroleerd, met als gevolg dat hij bepaalde noten niet haalt.
Ook op het publiek komt het totaalplaatje niet over: hier en daar deunen wat mensen mee met hun hoofd, maar wanneer de frontman mensen oproept om te gaan springen, gehoorzamen er maar een aantal.

Na een korte pauze is het tijd voor de vierkoppige formatie van Three Days Grace om het podium te betreden. Ondanks dat het publiek nog niet erg opgewarmd is door het voorprogramma, is het bij Three Days Grace vanaf de eerste tel raak. De band begint de set knallend met het nummer ‘’Just Like You’’, een echte meezinger van één van de oudere albums.

Tijdens de eerste twee nummers speelt nieuwe zanger Matt Walst duidelijk op safe. Hij probeert de stijl van de oude zanger te kopiëren om zo het publiek tevreden te stellen, wat je hem niet direct kwalijk kunt nemen. Wanneer een band van zanger verandert, is het altijd tricky: veel fans haken af omdat het originele geluid verdwenen is. De tactiek van Matt lijkt echter aan te slaan. Het klinkt precies als de oude Three Days Grace en het publiek brult de nummers gewoon luidkeels mee.

Niet veel later is het de beurt aan ‘’Painkiller’’, het eerste nummer dat opgenomen is met de nieuwe zanger. Matt reageert hier direct op. Hij neemt zijn eigen stijl aan en verliest deze de rest van de set niet meer. Tijdens de nummers die hierna volgen kun je pas echt horen dat zijn vocalen zeer goed binnen de band passen.

Iets over de helft van de set is er tijd voor een rustmoment. De drie bandleden verlaten het podium om de volledige aandacht op drummer Neil Sanderson te vestigen, die het publiek trakteert op een drumsolo. Helaas is de solo iets aan de lange kant, waardoor iedereen een beetje in begint te kakken. Ook bij het volgende nummer blijft het enthousiasme uit.
Gelukkig herpakt het publiek zich weer wanneer de band een cover speelt van het nummer ‘’Break Stuff’ van Limp Bizkit. Tijdens de rest van de set gaat de energie niet meer verloren, mede te danken aan frontman Matt. Hij springt energiek over het podium en beveelt iedereen los te gaan – iets waar het publiek maar al te graag in mee gaat.

Na hits ‘’I Hate Everything About You’’ en ‘’Animal I’ve Become’’ verdwijnt de band kort van het podium om vervolgens een toegift te geven. Het publiek lijkt alle opgebouwde energie van de afgelopen jaren weg te geven tijdens die laatste twee nummers. Met het nummer ‘’Riot’’ wordt de set afgesloten, het publiek achterlatend met een goed gevoel.