Jack White in de Heineken Music Hall

Jack White in de Heineken Music Hall

Met verschillende bands en een eigen platenlabel heeft hij al genoeg om handen, maar tussendoor heeft Jack White ook tijd vrij gemaakt voor een Europese tour. De multi-instrumentalist, bekend van o.a. The White Stripes en The Raconteurs, maakt al jaren muziek, maar zijn eerste soloalbum verscheen pas in 2012. Debuut Blunderbuss werd wereldwijd erg goed ontvangen en onlangs verscheen opvolger Lazaretto, welke ook op hoge plaatsen in de hitlijsten binnen kwam. Ter promotie van het nieuwste album bezocht White de Heineken Music Hall te Amsterdam.

In het voorprogramma stond The Amazing Snakeheads, een rock ’n roll garage blues band uit Schotland. Na enkele nummers wordt duidelijk waarom er gekozen is voor dit drietal als support, de schijnbaar jonge band maakt namelijk erg interessante muziek met overwegend agressieve zang. Met ook veel instrumentale delen zorgt de band voor een verrassende structuur. Wel gaan de overgangen tussen de verschillende nummers wat moeizaam, wat er samen met het gebrek aan een lichtshow voor zorgt dat de aandacht niet volledig wordt vast gehouden. Dit komt wellicht door de zeer recente formatiewisseling – het drietal leek nog niet maximaal op elkaar ingespeeld. Zonder één woord tegen het publiek gesproken te hebben, vertrokken de muzikanten na een half uur van het podium.

Nog voor de show van het hoofdprogramma verscheen er een boodschapper op het podium die namens Mr. White het publiek verzocht van de show te genieten in 3D – dus niet door hun fotocamera’s of mobiele telefoons. Onlangs maakte de muzikant duidelijk een hekel te hebben aan het feit dat veel mensen niet meer optimaal van een show kunnen genieten dankzij mobiele telefoons. “People can’t clap any more, because they’ve got a fucking texting thing in their fucking hand, and probably a drink, too!”  Mensen die toch graag foto’s van het optreden willen hebben, kunnen terecht op jackwhiteiii.com.

Het instrumentale “High Ball Stepper” fungeerde als intro en ging over in “Dead Leaves And The Dirty Ground”, dat White uitbracht met The White Stripes. Wat volgde was een mix van materiaal van The White Stripes, The Dead Weather, The Raconteurs en uiteraard nummers die Jack White solo uitbracht. Hoewel de band de naam van de frontman draagt en de avond daar om draaide, had elk bandlid op zich een interessante uitstraling en natuurlijk veel talent. Het was echter pas bij “Steady As She Goes” van The Dead Weather dat het publiek echt los ging en meezong. Dit bleek achteraf het laatste nummer van de reguliere set, waarna een toegift van maar liefst zes nummers volgde. Met onder andere “The Hardest Button To Button” en het nummer “Three Women”, waarbij Jack zijn gitaar verruilde voor een piano, zorgde het gezelschap voor een aangename toegift. De avond werd afgesloten met, hoe kan het ook anders, “Seven Nation Army” van The White Stripes. Hoewel ik niet erg uitkeek naar dit nummer, vooral door de Nederlandse verbastering ervan (zucht), bracht de band het net even iets anders dan we gewend waren.

Jack White is één van de weinige mensen die goed uit de verf komt met verschillende instrumenten in verschillende genres. Hij heeft veel talent en creativiteit en weet telkens de juiste bands samen te stellen, wat iedere keer een succes is. Zelfs wanneer je niet echt fan bent van White, is het een aanrader toch een keer één van zijn shows te bezoeken.

Verstuur met WhatsApp

Blijf op de hoogte van het laatste nieuws over je favoriete bands!

Volg DutchScene op Instagram, X of Facebook!

Sluit inlogvenster
Beveiligde Verbinding Beveiligde verbinding