Review: Whitechapel

Op donderdag 21 april 2011 vond het concert van Whitechapel plaats in de Melkweg. Met in het voorprogramma de bands The Acacia Strain en Impending Doom. De zaal ging om 19:00 open en om 20:00 begonnen de mannen van Impending Doom. Bij binnenkomst in de Oude zaal was het wel te merken dat dit niet bands zijn die de kleine kids aantrekt.

Impending Doom was nog niet op het podium te vinden toen de lichten uit gingen en zij al direct een oorverdovend applaus konden ontvangen. De eerste zin was nog niet uitgesproken en iedereen in de mosh was al hard bezig. Het viel mij meteen op, Brook Reeves, de zanger heeft een gouden strot. De instrumenten werden super snel bespeeld, wat dus ook weer laat zien hoe getalenteerd deze mannen zijn. Toen Reeves even een momentje pakten om te praten, vertelde hij dat iedereen moest bewegen. Dit gebeurde ook door de meeste in de zaal. In plaats van tussen de nummers door praten, schreeuwde Reeves. Niet dat hij veel tussen de nummers door sprak, maar soms wel een paar woordjes. Na een aantal nummers ging hij toch maar praten in plaats van schreeuwen. Persoonlijk kreeg ik een aantal keren flinke kippenvel van de stem van Reeves. Heel soms was het erg rustig in de mosh, wat ik wel erg opvallend vond, aangezien dit toch wel een onwijs harde band is. De mosh was echt onwijs hard, dus was niet voor iedereen bestemd, waaronder dus niet voor mij. De gitarist was heftig aan het headbangen en ook nog eens super hard aan het doorspelen. Impending Doom zit vol energie en dat is te zien aan de performance en is te horen aan de nummers. Reeves zei: “Give it up for” op dit moment werd er hard geklapt en gejuichd, waarna Reeves nog “Whitechapel” aan toevoegde, wat onverstaanbaar was.

The Acacia Strain was nog bezig met de soundcheck, wat ook wel leuk was om naar te luisteren. Vanwege de soundcheck en Impending Doom als voorgaande band, was ik erg benieuwd naar The Acacia Strain.Vincent Bennett, de zanger zag eruit alsof hij zojuist van zijn kantoor baantje af kwam om even mooi muziek te maken. De eerste woorden van Vincent waren “We are The Acacia Strain” en direct begon iedereen al met moshen. Zelf kreeg ik bij de eerste zin al weer flinke kippenvel van de stem van Bennett. De mosh ging nu niet alleen in het midden van de zaal, maar ging ook naar de zijkant, bij de banken. Het publiek leek minder enthousiast te zijn dan bij Impending Doom, de microfoon stond perfect, de stem was duidelijk te horen, net zoals alle instrumenten die ook allemaal goed waren. De lichtshow was al iets beter dan die bij Impending Doom. Tussendoor sprak Bennett wel veel. Mij was verteld dat Bennett pure haat uitstraalde, waar ik dus goed op ging letten. Het werd me wel een beetje duidelijk toen hij tussen een nummer door zei: “I need you to get violent, anger and agressive.”. Tijdens de nummers had ik geen flauw idee wat er gezongen werd, maar wat ik wel wist, was dat ik het super mooi vond klinken. Zelf kende ik de band nog niet en de teksten uiteraard ook niet, en aangezien het ook niet de meest duidelijk verstaanbare band is, vond ik het heel opvallend dat veel mensen toch de tekst mee konden zingen. Vaak gingen de toespraken van Bennett tussen de nummers door, niet over iets boeiends. Meteen hierna begon de mosh weer direct. Bennett was behoorlijk groot en ook aan de dikke kant, maar toch was de Bennett het meest energiek van de hele band en hij bleef bewegen. Op het einde van een heel hard nummer sprak hij heel rustig de woorden: “Thank you”. Voor hun laatste nummer kwam hun traditionele speech. “Don’t believe in things you can’t see, like God.” Deze speech zat vol haat, en het meeste was haat voor God, wat ik persoonlijk prachtig vond. Zelf heb ik vaak kippenvel gehad van Bennett zijn stem en had ik flinke bewondering voor de stem die hij heeft. Tijdens een nummer werd eerst door Bennett gezongen: “I’m the end off the world” waarna het publiek het ook heel vaak daarna herhaalden. Toen Bennett dit zong begon iedereen weer direct hard te moshen. Het stage diven gebeurden ook erg veel. Op een bepaald moment loopt iemand het podium op en geeft een van de bandleden een kus op zijn kale hoofd, waarna diegene het podium afging en de gitarist toch stiekem even moest lachen. Na het concert deelde Vincent Bennett ook nog handtekeningen uit, en bleek maar dat het een onwijs vriendelijke man was, en het super op prijs stelde als hij complimenten kreeg over zijn optreden.

Whitechapel was de band die hierna zou komen. Ik was heel erg benieuwd naar het optreden hiervan, want na Impending Doom en The Acacia Strain gezien te hebben had Whitechapel toch wel een taak, aangezien de vorige bands moeilijk te evenaren waren. Voor de opkomst werd er al veel “Whitechapel” geschreeuwd door het publiek. Nadat zij opkwamen en begonnen waren, waren zij voor mijn doen al boven verwachting goed. En dan stak de stem van Phil Bozeman, de zanger, er wel boven uit. De lichtshow vond ik beter gedaan en leuker dan de vorige bands, er was hierbij meer afwisseling en ook betere kleuren gebruikt, zodat je ook alles nog makkelijk kon zien. Door het gebruik van sommige lichten werd de lichtshow iets minder, maar was het alsnog wel tof. Bozeman kijkt iedere keer heel agressief en boos als hij zingt, wat wel erg grappig was om te zien. De stomps gingen allemaal gelijk van de bandleden, wat erg tof was om te zien. Tijdens het nummer stopten zij even en zei Bozeman “Come on Amsterdam ruin this place!” waarna het nummer weer verder ging. Als je Whitechapel kent, weet je dat de nummers snel zijn, wat dus nu ook het geval was, de band bewees maar dat zij live ook echt goed zijn. Op het einde van een bepaald nummer, liet de drummer even een drumsolo horen. Het was duidelijk te zien aan Bozeman dat hij het zwaar had en erg moe was. Er volgden op een gegeven moment een instrumentaal nummer, waar Bozeman ook niet bij was. De lichtshow was bij dit instrumentale nummer toch wel het best gedaan, vanaf dit nummer bleef het super goed. Later viel het mij op, dat de vloer in de Melkweg trilde van de bass. De instrumenten en de microfoon stond ook bij Whitechapel goed. Bozeman kwam weer terug het podium op en zorgde voor een grote Wall of Death, toch wel een van de grootste die ik ooit gezien heb in de Oude zaal. Persoonlijk was ik heel erg benieuwd of zij het nummer “This Is Exile” konden spelen, aangezien dit nummer onwijs snel is. Bij de Wall of Death had ik al het vermoeden dat dit nummer gespeeld zou worden, en mijn vermoeden was juist. Het hele nummer werd goed gespeeld, en de stem van Bozeman was perfect, en de onwijs lange uithalen werden ook perfect gedaan. Dit nummer was de perfecte afsluiter. Dus nadat de band het podium afging, werd er uiteraard door het publiek geschreeuwd “we want more”. Waarna de bandleden natuurlijk weer het podium op kwamen, zonder Bozeman. Eerst begon de rest van de band heerlijk te spelen, waarna Bozeman weer op komt en direct begint met een super mooie, onverstaanbare scream. Hierna volgde nog een nummer wat dus wel de echte afsluiter was.

Kortom, houd je van harde muziek, goede stem en instrumenten, had je hier echt bij moeten zijn!

De foto’s zijn gemaakt door Atilla! Atilla, heel erg bedankt!